Rozdział 7.

Siedziałam z otwartą buzią, nie wiedząc nawet co mam na to powiedzieć. Nie docierało do mnie to co przeczytałam. Mój mustang, który świeżo po treningu wracał do domu, może w tej chwili nawet nie żyć. Wzięłam głęboki wdech i po chwili przeciągle odetchnęłam.
- Coraz bardziej nienawidzę Anglii - stwierdziłam. - A teraz dodatkowo muszę tam jechać.
- Chyba sobie żartujesz! - krzyknął, rozlewając kawę na stół.
- Niby czemu? Z tego co pamiętam, kupiłeś Tabuna, dla mnie, żebym go ujeździła. Jest moim koniem, a ja jadę sprawdzić co się z nim dzieje. A teraz przepraszam, idę sprawdzić lot - powiedziałam, kierując się na górę. Wujek śledził mnie zdziwionym wzrokiem. Najwidoczniej nie spodziewał się takiego zwrotu akcji. Włączyłam laptopa i poszukałam najbliższego lotu.

***

Dwa dni później znów siedziałam w samolocie, tym razem do Wielkiej Brytanii. Aż mi się działo coś w żołądku, na myśl, że znowu będę w tym kraju. Suz i Mary dały mi klucze do ich starego domku letniskowego, a leciała ze mną Aśka. Co dziwne sama zaproponowała, że dotrzyma mi towarzystwa. Przekonała mnie argumentem "że jak znajdzie się jakiś zboczeniec, weźmie torebkę pełną cegieł i porządnie uderzy go w krzywą twarz."

- Ku ku - powiedziałam wygrywając grę karcianą.

- Kurde! Czwarty raz. Kolory czy figury?

- Kolory.

- Pik.

- Kier - odparłam z uśmiechem, pokazując karty. - No to co? Która?

- Dwunasta od dołu - powiedziała, a ja potasowałam talię i licząc po kolei wybrałam dwunastą.

- Król kier. Jedenaście krwawych. Oj nie masz dzisiaj szczęścia.

- Kto nie ma szczęścia w kartach, ten ma szczęście w miłości. No dawaj już tą karę - powiedziała nadstawiając pięść. Jak to na tą grę przystało wzięłam pół talii, po czym bardzo mocno uderzałam czubkami kart o rękę dziewczyny.

- Widzę, że fajnie spędzimy Wielkanoc.

***

Wysiadłyśmy w Londynie. Rozejrzałam się dookoła. Jak miło wrócić na stare śmieci. Wzięłam walizkę i pociągnęłam za sobą.

- Wiesz chociaż gdzie idziemy? - zapytała Aśka. W odpowiedzi pokiwałam głową i nie zatrzymując się, skręciłam w jedną z bocznych uliczek. Dzielnica wyglądała obskurnie, było brudno, wydawało się, że nic nie było czyszczone od wieków. Tynk w wielu miejscach całkiem odpadł, pseudo graffiti przeważało na ścianach. Jakaś kobieta patrzyła na nas podejrzliwie, grupka dresów odprowadzała nas wzrokiem, a Aśka coraz bardziej zaciskała uścisk na torebce. Chyba rzeczywiście miała tam cegły. Na końcu ulicy znajdował się błękitny, pokryty białą dachówką dom. Podeszłam do pobielanych drzwi i kilkakrotnie zapukałam. Otworzyła nam dziewczyna w moim wieku. Wysoka szatynka, o brązowych oczach patrzyła wrogo na moją uśmiechniętą twarz.

- Nie poznajesz mnie - stwierdziłam nadal się uśmiechając i lekko mrużąc oczy. Nastolatka cofnęła się o krok.

- A kim jesteś jeśli mogę wiedzieć?

- Czekaj... Wiktoria czy tam Weronika - odparłam powoli. Dziewczyna spojrzała w zamyśleniu w dywan. Nagle jej oczy rozszerzyły się do wielkości pięciozłotowych monet.

- TA Weronika?

- O ile masz na myśli tą dziewczynkę, z którą tak bardzo lubiłaś galopować w terenach, to owszem, oto ja - uśmiechnęłam się.

- Wera! Chodź tu, niech cię uściskam! - krzyknęła, zarzucając mi ręce na szyję. - Teraz brakuje tylko Will'a!

**********************************************************************************************************

Wesołych Świąt! No i tego no, eee kolorowego jajka xD Przyjemnych, radosnych, szczęśliwych Świąt, mokrego... a nie to nie wyjdzie... śnieżnego Dyngusa i żebyście nie zmarzli, bo jeszcze będziecie chorzy tak jak ja i co w tedy? ;D Wiem, że nie macie prawdopodobnie pojęcia, kim jest ta dziewczyna, która rzuciła się na szyję Weronice, ale w sumie dłam Wam tyle wskazówek, że powinniście skojarzyć ;P Jakieś pomysły?...^^