Rozdział 3.

Wysiadłam w końcu z samolotu, był wieczór. W trakcie lotu dzwonił Tymon, mówiąc, że po mnie przyjedzie. Zaczęłam się więc rozglądać na boki. Nigdzie go jednak nie było. Z resztą nawet jakby był, to w tym tłumie trudno kogokolwiek rozpoznać. Wzięłam walizkę i przeszłam w miejsce, gdzie stała mała ławka. Na lotnisku wylądował właśnie drugi samolot. Z tego co zauważyłam miał on lecieć do Ameryki. Zaczęłam obserwować wsiadających. Jakaś kobieta kłóciła się zażarcie z ochroniarzem, który najwyraźniej nie pozwolił jej wsiąść z potężnym dogiem niemieckim, ktoś inny próbował coś przemycić pod kurtką, robił to jednak w taki sposób, że nawet ja to widziałam, a siedziałam przecież kilkanaście metrów dalej. Przez chwilę nie było nikogo aż nagle przez tłum przecisnął się jakiś chłopak ciągnąc za sobą dziewczynę. Patrzyłam przez chwilę co robi. Przytulił nastolatkę, pocałował z policzek, porozmawiał z nią jeszcze chwilę, po czym znowu ją przytulił, pomachał, a to wszystko robił z ogromnym uśmiechem. "Ciekawe czy będą ze sobą na odległość..." zastanawiałam się. Wstałam z miejsca znów rozglądając się wkoło. Chyba pójdę na busa. Okręciłam się jeszcze raz. Moje spojrzenie znów zatrzymało się na chłopaku samotnie stojącym przed samolotem. Tym razem stał twarzą do mnie. Zmarszczyłam czoło wytężając wzrok. Mignęła mi przed oczami ostatnia rozmowa z Mary i Suz. Miło, że Tymon potwierdza ich teorię. Na mojej twarzy pojawiła się złość pomieszana ze smutkiem. Nie zastanawiając się dłużej skierowałam się na przystanek. "Podobno miał przyjechać po mnie. Zdradziecki idiota." myślałam i wymyślałam coraz to nowsze obelgi tym samym starając się zachować umiar. Po moich policzkach zaczęły wolno płynąć gorzkie łzy. Wsiadłam do busa tłumiąc szloch. Usiadłam na fotelu, opierając głowę o szybę. Po chwili telefon zaczął dzwonić w mojej kieszeni. Wyciągnęłam go sprawdzając kto dzwoni. Tymon. Nawet nie odebrałam. Powtórzyło się to sześć razy. Miałam go gdzieś. Wysiadłam przystanek wcześniej, aby się przewietrzyć. Biorąc pod uwagę fakt, że całą twarz miałam lepką od łez, za sobą ciągnęłam walizkę, a moje włosy były rozczochrane, można było stwierdzić, że wyglądam jak półtora nieszczęścia. Jakby tego było mało zaczął padać deszcz. Krople uderzały w moją i tak wilgotną twarz. Po chwili deszcz przerodził się w prawdziwą ulewę. Zatrzymałam się na chwilę. Oparłam walizkę o nogi, wygrzebałam z torebki gumkę, związałam włosy w niechlujnego kucyka, zdejmując czapkę. Niech sobie pada deszcz. Przynajmniej miałam jakiegoś towarzysza...

********************************************************************************************************
Kto lubi Tymona niech się na mnie obraża. Też go lubię... Pomimo wszystko. Od razu mówię, to nie jest sen, ani złudzenie, ani jawa, ani nic w tym stylu. Nie zamierzam robić żadnych niespodzianek. Weronika zrywa z Tymonem. Koniec. A tak poza tym, to pisałam dzisiaj próbny test kompetencji... Kuźwa co to ma być?! Umiałam niemal wszystko. Tylko jedno głupie zadanie... "Mama Kasi kupiła 35 dag sera białego w cenie 11, 20 za kilogram. Ile zapłaciła mama Kasi?" Nie umiem -,-* Wkurza mnie historyk. Powiedział, że psalm zaśpiewałam brzydko i nienaturalnie, znawca się znalazł -_- Nienawidzę idioty. No, podsumowując zleciałam ze schodów (szmatława zima lód zrobiła), chcę już wiosnę, wszystko mnie wkurza i do zobaczenia...^^

PS Anek! Co Ty mi tu piszesz?! xD