Rozdział 18.

Otworzyłam oczy niechętnie, uciszając budzik. Powoli zwlokłam się z łóżka. Poczłapałam zaspana do szafy, wybrałam ciuchy, poszłam do łazienki, żeby się trochę ogarnąć. Gdy stamtąd wyszłam wyglądałam dużo lepiej, ale pomimo wszystko nadal było widać wszechogarniające mnie zmęczenie. W drodze na dół o mało co nie zabiłam się na schodach. Zjadłam szybko śniadanie, wzięłam plecak z przedpokoju, ubrałam buty, kurtkę, czapkę, szalik i wyszłam na zewnątrz, kierując się w stronę przystanku. Kiedy autobus stanął wreszcie obok, wsiadłam do niego i zajęłam miejsce przy oknie. Na następnym postoju dosiadł się do mnie tajemniczy chłopak. Wysoki brunet w full capie, zasłaniającym pół twarzy. "Te czapki mnie prześladują... Pomyśleć, że kiedyś sama w czymś takim chodziłam." pomyślałam, ukradkiem zerkając na młodzieńca. W tym samym momencie on popatrzył na mnie. Uśmiechnął się lekko, unosząc nieznacznie daszek oraz podnosząc brwi. Ja również się uśmiechnęłam, po czym odwróciłam głowę. Nadal czułam na sobie jego spojrzenie. Nagle muzyka, dobiegająca z jego słuchawek całkowicie ucichła.
- Jestem Bartek - powiedział szarmancko. Kto by pomyślał, że osoba nosząca jeansowe rurki, dresową bluzę i full capa wie w ogóle co słowo "szarmancja" oznacza...
- Weronika.
- Chodzisz do piątki? - zapytał.
- Tak, druga klasa, biol-chem.
- W takim razie dobrze, że cię znam, bo jestem dokładnie w takiej samej sytuacji.
- Zapisałeś się do naszej klasy? W takim razie życzę powodzenia. Wielu podobnych do ciebie tu nie ma.
- Może nie z wyglądu, ale kto wie, charaktery mogą być zbliżone.
- No cóż... zależy - odparłam niepewnie. Wbrew pozorom, wydawał się bardzo elokwentny oraz uprzejmy.
- Rozumiem, że chodzi ci o fakt, iż na głowie mam full capa?
- Co? Nie... to znaczy w sumie... może trochę, ale bardziej o... ogólne wrażenie - nie wiedziałam co powiedzieć. Starałam się dokładnie dobierać słowa, tak aby go nie urazić.
- Ciekawe, bo ja odniosłem wrażenie, że mimo ogólnego wrażenia, jesteś osobą dość... czy ja wiem... zakręconą - powiedział śmiało. Uniosłam brwi.
- Ja? Zakręcona? Oj nie znasz mnie jeszcze.
- Może i nie, ale osoby melancholijnie machające rękami uważane są za zakręcone - stwierdził, a ja uświadomiłam sobie, że przez cały czas wykonuję niekontrolowane ruchy rękoma. Wsadziłam je szybko do kieszeni. "Wspaniałe pierwsze wrażenie"

***

Jak się okazało Bartek chciał, abym oprowadziła go po szkole. Po wykonaniu prośby, wsiedliśmy do autobusu i pojechaliśmy do domów. Wysiadł jeden przystanek bliżej niż ja. Gdy pojazd zatrzymał się na następnym postoju, spojrzałam przez okno, a zaskoczona ciekawym widokiem wybiegłam na zewnątrz. Stanęłam jak wryta patrząc na Tymona, siedzącego na Albatrosie.
- Zapraszam za mnie - powiedział z uśmiechem podając mi rękę. Chwyciłam ją, oparłam nogę w strzemieniu i wskoczyłam na zad konia.
- Jesteś niesamowity - szepnęłam chwytając go w pasie i przytulając się do jego pleców.
- Chciałbym to słyszeć częściej - westchnął chłopak.
- W takim razie częściej przyjeżdżaj na przystanek.
- Zapamiętam. Trzymasz się jakoś?
- Raczej.
- No to galopujemy! - zawołał Tymon przechodząc ze stępa w galop wyciągnięty. Pisnęłam zaskoczona i chwyciłam go jeszcze mocniej. Śmiałam się czując wiatr we włosach. Po chwili wyprostowałam plecy wczuwając się w rytm konia. Niech mówią co chcą. Jazda konna, to najwspanialsza pasja na świecie.

*******************************************************************************************
Udało się! Dodałam jeszcze dzisiaj! Napracowałam się trochę, więc mam nadzieję, że docenicie moje starania :D Rozdział mógł być nawet wczoraj, ale stwierdziłam, że będę cierpliwa i zaczekam na co najmniej dwa komentarze ^^ Co się dzieje?! Czy wszyscy mają dość pisania?! Najpierw Vero, potem Szałwia, która na szczęście już wróciła, później Sydney i Natiszka... Jezu, proszę, niech oni piszą dalej! U Sydney i Natiszki przynajmniej są ze trzy słowa, że nie wiedzą kiedy następna notka, a Vero?! Mam dość czekania, w końcu już minął miesiąc! Rozumiem może coś się stało, może nie ma czasu, ale to dzięki niej zaczęłam pisać i... bez niej jest tak dziwnie... pusto :( No cóż, niestety nie mam na to wpływu, do zobaczenia...^^