Rozdział 4.

Po godzinie bezsensownego jeżdżenia po lesie, w końcu wróciliśmy do stajni. Rozsiodłałam Tabuna i zaprowadziłam go z powrotem na pastwisko.
- No, to za dużo sobie nie pogalopowaliśmy, co? Tymon nie potrzebnie z nami jechał, przecież znalazłabym drogę - mówiłam głaskając ogiera po łbie i co chwilę prostując mu grzywkę. - Normalnie poskakalibyśmy sobie przez powalone drzewa, kilka widziałam, a tak to nici z tego. Obiecuję, że następnym razem pojedziemy sami i sobie poskaczesz do woli - pocałowałam go w chrapy i poszłam do stajni. Weszłam do siodlarni i usiadłam na kanapie, patrząc przez szybę jak idzie Gośce trening na Eklerze. Na krytej ujeżdżalni skakali właśnie przez ponad metrową stacjonatę. Koń przeskoczył ją z dużym zapasem, a dziewczyna skierowała go na oksera. Widać było, że nie przepada za przeszkodami szerokimi. Natychmiast położył uszy do tyłu i spróbował wyłamać. Gośka jednak trzymała go mocno łydkami, więc nie miał drogi ucieczki. Przy dwóch ostatnich foule dodała lekko, ale wałach wybił się za późno. Zerwałam się z miejsca, widząc jak spada na ziemię razem z jeźdźcem. Pobiegłam na halę i przytrzymałam go za wodze, rzucał się na wszystkie strony, a Gośka z kolei siedziała przy bandzie płacząc i trzymając się za rękę. Przywiązałam pospiesznie Eklera, po czym popędziłam po pomoc. Wybiegając na korytarz wpadłam na Tymona.
- Chodź szybko, Gośka spadła z Eklera - powiedziałam i od razu zaciągnęłam go na ujeżdżalnię.
- Chyba skręciłam rękę.
- Wstawaj, zawiozę cię do szpitala - odparł i już po chwili szli w stronę podwórza. Zaprowadziłam wałacha do boksu i rozsiodłałam go. Odniosłam rząd do siodlarni i schowałam do szafki Gośki.

***

Ze szpitala przyjechali dopiero wieczorem. Gośka od razu poszła do Eklera, żeby sprawdzić czy nic mu się nie stało. Rękę miała w szynie i na temblaku, ale i tak twierdziła, że to nic poważnego i za maksymalnie miesiąc znowu będzie trenować. Skierowałam się do domu, mając nadzieję, że przynajmniej teraz będę mogła pobyć przez chwilę sama z sobą i w spokoju pomyśleć. Weszłam po schodach na górę, otworzyłam drzwi balkonowe, aby nieco przewietrzyć i podeszłam do radia. Stałam chwilę przebierając w płytach, aż w końcu jedna z nich mnie zainteresowała. Głównie oprawą graficzną, bo niestety, ale utworów również nie pamiętałam. Włożyłam ją do odtwarzacza i położyłam się na łóżku, zamykając oczy. Muzyka grała, a ja po chwili miałam nieprzemożoną ochotę na sen.

- Czego ty słuchasz? - dobiegł mnie czyjś zdziwiony głos, więc natychmiast poderwałam się na równe nogi.

- Boże, jak ty się tu dostałeś? - zapytałam Tymona, który stał na środku pokoju jak gdyby nigdy nic.

- Przez balkon.

- A jak wszedłeś na balkon?

- Po rynnie - odparł wzruszając ramionami, jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie. - Ponawiam pytanie, czego ty słuchasz?

- Nie wiem, leżała płyta, to włączyłam.

- Foster the People, naprawdę? Dobra i tak nie jest najgorzej, ale kiedyś słuchałaś tego - powiedział i podał mi opakowanie. "Mylo Xyloto... Coldplay" przeczytałam w myślach. Słowo Coldplay przywodziło mi coś na myśl, jednak nie wiedziałam co.

- Jasne, obiecuję, że posłucham, ale na razie zostanę przy tym. Wszedłeś tu tylko po to, żeby poinformować mnie jakiej muzyki słuchałam, czy masz jeszcze jakiś cel?

- Owszem, mam. Nie jestem pewien czy wiesz, ale u mnie w domu jest twój pies.

- Mój pies? - zdziwiłam się. - To ja miałam psa?

- Tak, miałaś. Owczarka niemieckiego, Rika. Cały czas jest u mnie w domu, więc może ci go przywiozę jutro, co?

- Jasne, przywieź. A teraz przepraszam, ale idę już spać. Wolisz wyjść jak człowiek, drzwiami frontowymi, czy balkonem?

- Balkonem. Na razie - powiedział i podszedł do barierki.

- Hej - szepnęłam i skierowałam się do łazienki. Przez korytarz przechodziła akurat Patrycja, trzymając coś w rękach, ustąpiłam jej, nie chcąc, aby upuściła przedmiot. Bardzo ostrożnie, idąc powoli niosła do siebie szklaną kulę z błękitną rybką o długim ogonie. Popatrzyłam na nią z uśmiechem.

- No co? Wy macie swoje konie, a ja mam bojownika - zaśmiała się, a ja weszłam do łazienki i wzięłam gorący prysznic.

***************************************************************************************************

Wena nawiedza człowieka w nieoczekiwanych okolicznościach. Na przykład dzisiaj, jechałam sobie przez las i nagle najechałam na kamień, rower się poślizgnął, a ja wylądowałam po łokcie w pokrzywach. Dosłownie. W związku z tym mam całe lewe kolano i lewe przedramię w pęcherzach, ale warto było, bo rozdział mi się podoba ;d Ejj, no nie bójcie się o mnie! Ja chodzę do lasu od czwartego roku życia i znam go na pamięć! Poza tym, tam się nie idzie zgubić, a ja chodzę niedaleko, bo las mam obok domu, a w kilometr dalej jest mała stadnina. Jak nie mam czasu, ani ochoty jechać pięć kilometrów do Musli, to idę tam, żeby dać konikom marchewkę i po prostu spędzić z nimi trochę czasu ;] Wczoraj i dzisiaj droga jednak nie była zbyt przyjemna, bo po weekendzie mam całe stopy w strupach. Mądrej Koniowatej zachciało się chodzić nad rzekę... boso... po ściernisku. I am genius. No dobra, rozpisywać się nie będę, bo jak na mój gust, to sam rozdział jest już wystarczająco długi ;p Na razie, Miśki...^^

PS O wow, to już sto pięćdziesiąta notka na blogu! ;]