Rozdział 13.

Wróciłam wieczorem do domu we wspaniałym nastroju. Nadal nie do końca wiedziałam co się stało. Z szerokim uśmiechem tanecznym krokiem weszłam do kuchni.

- Co się stało, że humor aż tak ci dopisuje? - zapytał wujek gdy tylko mnie zauważył.

- Yyy... Deszcz! - w sumie nie wiedziałam co mam powiedzieć a to była... druga rzecz jaka przyszła mi do głowy.

- Och! No tak dopiero teraz zauważyłem.

Nie chcąc kontynuować rozmowy uciekłam na górę kiedy wyglądnął przez okno. Poszłam do pokoju i położyłam się na łóżku patrząc w sufit. Zamknęłam oczy i znów miałam przed nimi uśmiechniętą twarz Tymona. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

***

Gdy się obudziłam słońce dopiero wschodziło. Skierowałam się do łazienki i wzięłam szybki prysznic. Potem zeszłam na dół i zjadłam śniadanie. W momencie, w którym znalazłam się w stajni powitało mnie donośne rżenie Melodii. Natychmiast wzięłam się do czyszczenia klaczy. Z uśmiechem na ustach nakarmiłam konie i wysprzątałam korytarz. Gdy Aśka przyjechała była nieźle zdziwiona. Chociaż w sumie nie wiem czy bardziej zaskoczyło ją to, że budynek niemal lśni, czy to, że mój zaciesz nie przestaje być widoczny.

- Czemu masz taki dobry humor? - spytała patrząc na mnie z ukosa.

- Czy wy się na mnie uwzięliście? Wczoraj... padał deszcz. - w porę zdążyłam ugryźć się w język. - A kiedy przyjedzie Tymon?

- No właśnie, zapomniałabym. Wziął sobie dzisiaj wolne.

- Och. No cóż. - wyraźnie posmutniałam. Niestety dziewczyna to zauważyła.

- Czy ja o czymś nie wiem? - spytała zerkając na mnie podejrzliwie.

- Chyba nie rozumiem pytania. - próbowałam jak najdłużej unikać odpowiedzi, ale ona nie chciała odpuścić.

- Gdy tylko poruszyłam jego temat od razu spochmurniałaś... a ja nie wiem dlaczego.

- Nieważne widocznie pomyślałam o czym innym.

- Doprawdy? Śmiem wątpić.

- A to to już twoja sprawa. - powiedziałam z uśmiechem, który wrócił na moją twarz.

- Nie chcesz nie mów... i tak się dowiem. - ona również się uśmiechnęła.

Po południu wybrałam się na krótką wycieczkę po lesie co miało mi zastąpić nie udany, wczorajszy trening. Jechałam tymi samymi krętymi ścieżkami. Nagle coś poruszyło się w krzakach. Przestraszona Melodia stanęła jak wryta i postawiła uszy w kierunku niewyjaśnionego dźwięku. Przyjrzałam się dokładnie, ale nic jednak nie zauważyłam. Próbowałam namówić kobyłę do dalszej jazdy lecz pomimo moich prób nie chciała

ona ruszyć z miejsca. Bez przerwy patrzyła na nieruchomą paprotkę. Zsiadłam z jej grzbietu i odgarnęłam liście. Aż krzyknęłam. W krzakach leżał mały owczarek niemiecki. Teraz to ja nie mogłam się ruszyć. Stałam jak słup soli dopóki, dopóty piesek nie podszedł do mnie i zaczął wąchać moją nogę. Wzięłam go na ręce. Usiadłam z powrotem w siodle i pogalopowałam do domu ze szczeniakiem na ręce. Jak najszybciej rozsiodłałam klacz i pobiegłam do domu. Zamknęłam go u siebie w pokoju i poszłam do gabinetu.

- Wujku! Nie uwierzysz znalazłam psa! - krzyknęłam opadając na krzesło.

- Słucham? Chyba się przesłyszałem możesz powtórzyć?

- Znalazłam psa. Szczeniaka owczarka niemieckiego. Leżał w krzakach zauważyłam go kiedy byłam w terenie i... zatrzymam go dobra? - wypaliłam a on wyglądał jakby go zamurowało.

- Najpierw muszę go zobaczyć. Gdzie on jest? - zapytał wstając.

- U mnie w pokoju - ja również poderwałam się z miejsca. Już po chwili byliśmy w owym pomieszczeniu. Psiak zwinął się w kłębek w kącie ale na nasz widok natychmiast stanął na równe cztery nogi.

- Trzeba przyznać jest uroczy. - najwidoczniej nawet starszy pan znalazł w sobie sentyment do tego psiaka.

- Czyli może zostać?

- No niech ci będzie. - odparł po chwili wahania - A jak go nazwiesz?

Znów miałam ten sam problem co na początku z Melodią. Czy zawsze ja muszę nazywać zwierzaki? No ale niech już będzie, ja go znalazłam, on ma być mój, więc i ja muszę dać mu jakieś imię.

- W takim razie... Riko.

- Idealne dla owczarka. Ja muszę wracać do pracy chodź na chwilę ze mną.

Oboje weszliśmy do gabinetu. Wujek otworzył szufladę i wyjął sto złotych po czym mi je wręczył. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

- Chyba trzeba mu coś kupić prawda? Jakaś obroża, smycz, karma czy coś w tym stylu. Poproś Aśkę na pewno z tobą pojedzie.

Nie czekając na nic podziękowałam mu i już po chwili jechałyśmy do miasta.

***********************************************************************************

Jak mówiłam pojawił się nowy bohater ;) Nie mogłam się powstrzymać. W końcu co to za farma bez psa :) Piesek na cześć mojego niestety już nieżyjącego Rikuśa, który również był owczarkiem niemieckim i w roku 2005 nieszczęśliwie zginął pod kołami samochodu :'( Tyle lat i ciągle nie umiem się pozbierać pomimo, że jestem już właścicielką Nera czyli kochanego, rudego setera irlandzkiego :) No dobra ale wracając do tematu mam nadzieję, że odcinek się podobał. Zrobiłam sobie dzień przerwy pomimo, że rozdział był gotowy już wczoraj :D Jak ja się cieszę, że już listopad! Przynajmniej testy kompetencji niedługo będę miała za sobą. A tak poza tym święta już niedługo i mam nadzieję, że będą białe ;) Niestety ostatni rozdział chyba wam się nie spodobał... zero komentarzy no ale cóż nie chcecie to nie musicie komentować ważne, że w statystykach widzę, że jesteście...^^