Rozdział 37.

Obserwowałam w skupieniu, jak ciotka krzątała się po kuchni, co chwilę wyklinając panujący wszędzie bałagan. W duchu dziękowałam wujkowi, że rzeczywiście pojechał na zakupy, dzięki czemu obeszło się bez narzekań na to, jak źle zaopatrzeni jesteśmy i jakie ubogie musimy jadać posiłki. Jak dobrze, że obyło się przynajmniej bez tego. Nadal nie docierało do mnie, jak to w ogóle możliwe, że o dziewiątej nad ranem siedziałam przy stole, popijając lekarstwa kawą. Nie miałam pewności, czy to przez chorobę, czy zmęczenie wywołane przedwczesną pobudką, w każdym razie, słowa Fiony nie docierały do mnie w żadnym stopniu. Co chwilę tylko wlatywały jednym uchem, obijały czaszkę i wylatywały z drugiej stronę, nie pozostawiając po sobie nawet najmniejszego śladu.
Poranek mijał, minuta za minutą, godzina za godziną, a ja wciąż siedziałam w jednym miejscu, udając zainteresowanie opowieściami blondyny. Z którejkolwiek strony by na to nie spojrzeć, nie uznawałam jej za członka rodziny. Tak właściwie, nawet jej nie znałam. Widziałam ją trzy razy w życiu. Więcej wiedziałam o Karolinie niż o niej, choć w sumie bez przerwy odnosiłam wrażenie, że ich charaktery są niezwykle kompatybilne. Obie dążyły do jednego - swojego szczęścia. Nie zważając na innych, po trupach do celu. Co prawda nie znałam jej zamiarów, ale byłam niemal pewna, że jednym z nich jest sprawienie przykrości wujkowi. W jaki sposób? No cóż, tego dociec nie zdołałam.
- Dzień dobry? - od strony frontu dobiegł lekko zaspany, nieco zdezorientowany głos. Odwróciłam się na krześle, wiedząc doskonale, że moim oczom ukaże się sylwetka szatyna. Uśmiechnęłam się w jego kierunku, a on tylko podszedł do mnie i przytulił ponad oparciem. Dopiero donośne odchrząknięcie z drugiego końca kuchni uświadomiło mu, że Fiona stoi z patelnią w ręce i przygląda się nam z nieukrywanym zaciekawieniem.
- Jajecznicy? - zapytała, unosząc kąciki ust nienaturalnie wysoko. Oboje przytaknęliśmy, jednak po minie Tymona widziałam, że moje obawy o zatrutym posiłku udzieliły się również jemu. Chłopak usiadł przy stole i od razu przysunął talerz bliżej siebie. Zaczęliśmy nerwowo grzebać widelcami w rozbełtanym jajku, dopóki ciotka nie zaczęła nas popędzać, krzycząc zawzięcie, że jeśli nie przestaniemy się modlić, to jedzenie wystygnie i nadawać się będzie jedynie dla świń, których przecież nie posiadamy. Niechętnie wzięliśmy pierwszy kęs. Jedyne pocieszenie, to to, że jeśli umrzemy, to przynajmniej razem i Tymon nie będzie mógł znaleźć sobie nikogo innego, więc nie będę patrzyła na niego gdzieś z góry, i zazdrościła jego nowej dziewczynie. Tuż przed, domniemanym, morderstwem przed oczami człowieka mogą przelecieć najróżniejsze rzeczy, to właśnie były te, który pojawiły się w moim przypadku. Zamknęłam oczy, jednak mając świadomość, że po przełknięciu, wciąż mogłam je otworzyć, odetchnęłam z ulgą. Zero trucizny. W sumie, całkiem dobre śniadanie. Sama nie pamiętałam, kiedy jadłam coś tak pożywnego. Prawdopodobnie, gdy Amy robiła swoje naleśniki. To ona zawsze była "kucharką". Ja w młodości robiłam za sprzątaczkę po jej eksperymentach. Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenia z szatynem i uśmiechnęłam się lekko. Odwzajemnił gest i wrócił do posiłku. - I jak? - Fiona wciąż nie spuszczała z nas wzroku. Bez przerwy czułam na sobie jej chłodne tęczówki.
- Pyszne - powiedzieliśmy chórem, nie zdobywając się na nic więcej. Blondynka wykrzywiła usta i odwróciła się z powrotem do kuchenki, nucąc coś pod nosem. Jak na mój gust był to marsz żałobny.

- Hej, mała - szepnęłam, głaszcząc czoło Melodii opuszkami palców. Kobyła trąciła mnie lekko łbem, wyraźnie domagając się przysmaków. Wywróciłam oczami i rozłożyłam ręce, chcąc pokazać, że nic nie mam. Przekonanie, że wcale mnie nie rozumiała, zostało jedynie utwierdzone, gdy klacz znów popchnęła mnie na ścianę. - A potem to ja zbieram bury, że cię rozpuszczam - mruknęłam, podrzucając do jej boksu kawałek jabłka.
- Taka prawda, teraz się tego nie wyprzesz - Aśka oparła się o boks, patrząc na mnie z typowym dla siebie, cwanym uśmieszkiem. Westchnęłam ostentacyjnie i odsunęłam zasuwę, aby wyjść na korytarz. Zapewne udałoby się bez problemu, gdyby nie fakt, że blondynka zastawiła mi drogę. - Jak tam z ciotką?
- Naprawdę chcesz mnie zmusić do tej rozmowy? Zastanów się dwa razy - wychrypiałam, kompletnie ignorując bolące gardło, w efekcie czego odkaszlnęłam i poprawiłam szalik na szyi. Dziewczyna zmierzyła mnie wzrokiem i przeszła parę kroków dalej, dając mi możliwość opuszczenia stanowiska Melodii. Ruszyłam bez słowa w stronę domu i dopiero w połowie drogi zorientowałam się, że koleżanka wciąż za mną podąża. - O co chodzi? - zapytałam, a ona tylko wzruszyła ramionami.
- Nic, nic. Po prostu zastanawia mnie ta cała sytuacja - odparła po chwili zastanowienia. Uniosłam pytająco brwi, chcąc wysłuchać, co jeszcze ma do powiedzenia. - No wiesz - zaczęła niepewnie i ponownie zawiesiła głos. Pokręciłam głową z dezaprobatą.
- W tym rzecz, że nie wiem, a ty wcale nie pomagasz - mruknęłam i ponownie przestąpiłam z nogi na nogę, planując w końcu dostać się do ciepłego pomieszczenia.
- Chodzi o to... No bo zobacz; wyprowadziła się siedem lat temu i nigdy nawet nie dzwoniła, a co dopiero mówić o wizycie, więc czemu tak nagle zainteresowała się Polską? - Zmarszczyłam brwi, nie do końca rozumiejąc, co chce mi przekazać. Aśka okręciła się wkoło, przeczesując włosy palcami. - Pomyśl, była żona faceta, który ma stadninę, dwadzieścia koni wartych w sumie kilkanaście tysięcy i mnóstwo ziemi. Nawet własny fragment lasu. Co myśli ów była żona po rozwodzie?
- Że mogłaby zabrać wszystko - powiedziałam, zanim moje własne słowa do mnie dotarły. Dopiero po chwili zakryłam usta dłonią i czym prędzej pobiegłam w stronę domu, słysząc za sobą jedynie krótkie, zwięzłe "bingo".

***********************************************************************************
Ależ akcje, Boże, Boże. Znowu opuszczam bloga. Chociaż wcale nie chcę. A wiecie, co sprawia mi największą przykrość? Że ja się staram, a Wy znowu mnie olewacie. Tak, znowu. I ponownie, nie mówię tu do tych kilku osób. Mówię do całej reszty. Czy jeden komentarz naprawdę boli? Czekam na to całymi dniami i w końcu po trzech dobach wciąż widzę jedno, (nie)wielkie "DWA". Łał. Serio. Pomijam już fakt, że statystyki znowu lecą na łeb na szyję i z niemal 300 wyświetleń dziennie (w grudniu), ponownie schodzimy do 30. No bo czemu nie? :) Znów niepotrzebnie się bulwersuję, tak? Dobra. Trzy rozdziały do końca. Nie wiem, ile uda mi się napisać w tym tygodniu, bo, och, ach, idę na urodziny koleżanki w weekend. Potrzebuję, żeby ktoś w końcu wytargał mnie z tego domu, może mi chęć do życia wróci. Okazało się także, że jestem geniuszem fizycznym, choć nie ogarniam matematyki i dostałam opinię "Jesteś tak inteligentna, że bez problemu mogłabyś powalić całą klasę, ale ci się zwyczajnie nie chce". Kocham panią od historii, wie, jak dawać kopa w dupę. Czekam tylko na jutro, po lekcjach do galerii po jakiś prezent i bum, weekend, a jutro łyżwy, spacery i pizza z koleżanką i jej znajomymi. Znam co prawda całą trójkę, ale jednak, no... Dobra, mam nadzieję, że będzie chociaż przyzwoicie. A teraz, mogę śmiało powiedzieć, że zbliżamy się po końca tomu (prawdopodobnie wtorek zakończy wszystko), niedługa startujemy z nowym i o Jezu, mam nadzieję, iż nie przeciągnę go znów do 5 miesięcy, ale do tego potrzebuję Waszej motywacji... Dobranoc! c:

PS Wciąż zapraszam na mojego nowego bloga, aby uzyskać dostęp proszę o podanie adresu email i odebranie wiadomości z potwierdzeniem :D