Rozdział 40. - ostatni

Niechże tradycji stanie się za dość! Czyli podziękowania jak zawsze na początek :)

- Nikki – Boże, dziękuję, że jesteś, że czytasz, że komentujesz, że piszesz ze mną na GG. Dziękuję, że cały czas mnie wspierasz, od pierwszego tomu. Bardzo Cię proszę, nie mów nigdy, że Twoje rozdziały są do dupy, bo za każdym razem mam Ci ochotę wpieprzyć :) Po przeczytaniu tego rozdziału masz mi napisać komentarz, wejść na GG i opieprzyć mnie za wszystkie błędy, niedociągnięcia i obgadać tajny plan :*

- Sydney – Tobie również dziękuję za wszystkie komentarze, za to, że czytasz i że po prostu jesteś. We dwie z Nikki wspieracie mnie od samego początku i bez Was to opowiadanie by nie istniało, bo wymiękłabym już przy pierwszych rozdziałach :) Tylko dzięki Wam na początku znalazłam siłę, aby pisać dalej.

- Oligator – Jezu, mam bekę z Nimfy xd "To ja - Oligator :) :) :)" Pomimo wszystko, kuźwa, Twoja obecność na tym blogu działała na mnie jak coś, co kompletnie rozpieprza system swoją zajebistością xd Jakoś nie wyobrażam sobie braku Twoich komentarzy ;D

- Norka – Ja czytam Twojego bloga, Ty czytasz mojego, ja komentuję Twoje notki, Ty komentujesz moje. Takich czytelników uwielbiam, nie ma to jak zasada „oko za oko, ząb za ząb” c; Muszę powiedzieć, że bardzo lubię Twoje komentarze. Taki pozytywny akcent (zresztą, tak jak wszystkie inne), zazwyczaj krótki, ale zawsze ;)

- Universe - W sumie czytając Twoje komentarze czuję się trochę nieswojo. Mam taki zwyczaj, że się odwdzięczam, a w Twoim przypadku, nie wiem gdzie mam to zrobić! Weź mi podeślij kiedyś link do swojego bloga, jeśli go założysz, lub już masz ;) 

- Amazonkaaa – Nawet nie wiesz, jaka byłam na Ciebie na początku wpieprzona. Naprawdę, użyłabym innego słowa, ale nie wypada. Kiedy zaczęłaś pisać swoje opowiadanie… Jezu, jaki facepalm. Taki kop w dupę, jakiego w życiu nie przeżyłam. W tym momencie, kiedy przeczytałam pierwsze z Twoich notek i zauważyłam, że nawet niektóre imiona są podobne do moich, byłam tak podminowana, że miałam ochotę wywalić komputer przez okno. Na szczęście się powstrzymałam, i dobrze, bo potem zaczęłam pisać ze zdwojoną werwą, a złość kompletnie minęła. Dziękuję za zdenerwowanie mnie w odpowiedniej chwili :)

- Anonimka – Kiedy przeczytałam Twój pierwszy komentarz, moją reakcją był płacz. Naprawdę. Akurat miałam jakiś beznadziejny dzień, przychodzę do domu, patrzę i ryczę. Słowa „Kocham Twoje opowiadanie” są w niektórych momentach tak ważne, że tylko przeglądam komentarze szukając ich między wersami. Tego dnia, nawet nie musiałam tego robić. Niektóre rzeczy po prostu rozwalają człowieka od środka w pozytywnym sensie. Kiedy czytam „Kocham tego bloga, nadrobiłam wszystkie części w cztery dni” mam ochotę drzeć się ze szczęścia.

Szałwia - Bardzo mi miło, że Cię tu nie ma od... września? Sierpnia? Nie wiem. Miłe. W każdym razie, byłaś na moim blogu pierwsza, więc zgrzeszyłabym, gdyby cię tu nie było ;)

Spirit - Oj Spirit, Spirit, gdzie jesteś? Tęsknię kurde za Twoimi komentarzami i ogólnie, za Twoją obecnością :< Weź wróć no, czekam :>

Vero - To dzięki niej powstało to opowiadanie, a ja byłam do Komunii, więc nie chcę nagrzeszyć. Dziękuję za inspirację, tylko węźże pisz u siebie :<

Fakt, że liczba obserwatorów wzrosła w kilka dni z 19 na 25 był tak szokujący, że od razu wzięłam się do roboty i… Rozdział, co dwa dni, komentowanie przychodzi z większą chęcią, czytanie blogów staje się przyjemniejsze. Dziękuję WSZYSTKIM osobą, które kiedykolwiek zajrzały na mojego bloga, skomentowały rozdział, lub, chociaż go przeczytały. Nawet nie wiecie, ile to wszystko dla mnie znaczy. Sami rozumiecie, iż wymienienie kilkunastu osób nie jest możliwe, bo zajęłoby mi więcej miejsca niż sam rozdział, jednak, jeśli ktoś czuje się źle z tym, że go tu nie ma, proszę napisać komentarz, na pewno dodam kilka słów :)

ZAPRASZAM DO CZYTANIA!

************************************************************************************************************
 

- Co ty do mnie powiedziałaś? – Zapytała Gośka, najwyraźniej nie dowierzając w moje słowa.

- Stwierdziłam, że do Tymona najbardziej ze wszystkich pasujesz ty.

- Słyszałam, ale miałam nadzieję, że to było złudzenie. Ty nie wiesz, co mówisz – powiedziała, kręcąc głową.

- Do tej pory wydawało mi się, że jestem w pełni świadoma swoich słów, wytłumaczysz mi, czemu nawet to poddajesz pod wątpliwości? – Spytałam, marszcząc brwi.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? Słyszałam, że Tymon miał ci powiedzieć o tym, co było kiedyś – odparła, uparcie wpatrując się w swoje kolana.

- Widzisz go gdzieś, bo ja nie. Obojętne, kto mi to powie, ważne, żebym wiedziała. Będziesz na tyle miła?

- Skoro chcesz…

- Wykrztuś to w końcu – warknęłam, po chwili ciszy.

- Dobra, to nie ja do niego pasuję – westchnęła i zawiesiła głos, patrząc w przestrzeń. – Tylko ty – dodała w końcu, a ja wybuchłam śmiechem.

- Serio? Raczej mam inne zdanie – prychnęłam, ale mój humor najwyraźniej jej się nie udzielił.

- No to lepiej niech się zmieni. Jesteś jedyną osobą, z którą jeździ w tereny, z którą spędza dziennie więcej czasu i z którą ma bardzo dobre kontakty – wyliczyła na palcach.

- Taa, uwierz mi, wcale się o te kontakty szczególnie nie starałam.

- No właśnie. I to go najbardziej boli. Ciągle nie rozumiesz? – Zapytała, a ja tylko pokręciłam głową. – No to ci wytłumaczę, po prostu, przed śpiączką to ty z nim chodziłaś – uśmiech automatycznie znikł z mojej twarzy, z kolei pojawił się na jej.

- Co takiego?

- To, co słyszałaś.

- Raczej pamiętałabym, że miałam chłopaka – oburzyłam się, ale nie minęło kilka sekund, gdy dotarło do mnie, że nie pamiętałam nikogo ani niczego, więc nawet to było możliwe.

- No, widocznie masz słabszą pamięć niż myślisz – odparła, wstała i wyszła. Siedziałam jeszcze chwilę w siodlarni, próbując poskładać wszystkie myśli w całość, jednak jedyne, co osiągnęłam, to ból głowy. Nie czekając wróciłam do domu, wzięłam prysznic i z mętlikiem pod czaszką zasnęłam.

Upał, upał, upał. Co robię? Ryczę w pokoju? Dlaczego? Tak to jest, jak z ust przyjaciela usłyszysz, ze jesteś debilną. Czasem jednak, płacz pomaga. Wieczorem, gdy już nieco się uspokoiłam poszłam do stajni po bluzę. Weszłam do siodlarni, niestety, nie tylko ja.

- O! Dobrze, że jesteś już myślałem, że poszłaś do domu.
- Miałam taki zamiar - odparłam nawet na niego nie zerkając.
- Wera przepraszam.
- To twoja strategia? Najpierw mnie obrażasz a później przepraszasz – stwierdziłam, chociaż dobrze wiedziałam, że już nie jestem zła.
- Nie! No coś ty przecież wiesz.
- A więc jeszcze raz. Co miałeś mi do powiedzenia? - spytałam żartobliwie, choć sądząc po wyrazie jego twarzy on raczej tego nie zauważył.
- Przepra...
- Cicho... Słuchaj - staliśmy chwilę w bezruchu.
- Deszcz - szepnął chłopak. Oboje wybiegliśmy na korytarz. Niebo zaszło chmurami i lały się z niego strugi wody.
- Przeprosiny przyjęte! – krzyknęłam, aby usłyszał coś podczas szalejącego wiatru. Uśmiechnął się w odpowiedzi.
- Chodź!
Wbiegliśmy w potok ciepłego deszczu. Zaczęłam krzyczeć przez śmiech. Goniliśmy się, co chwila lądując na ziemi. W pewnym momencie podszedł do mnie.
- Tymon? - zapytałam szeptem czego nie usłyszał. Popatrzyłam się w jego ciemne oczy. Nie mogłam oderwać wzroku. Zanim zorientowałam się, co się dzieje chłopak nachylił się i mnie pocałował. Staliśmy tak jeszcze chwile aż w końcu on odsunął się i uśmiechnął. Nie mogłam w to uwierzyć. Jedyne, na co się zdobyłam to podobny uśmiech. Chłopak wydawał się trochę zawiedziony.
- Cześć - powiedział i odszedł w stronę samochodu. Po chwili zrozumiałam jednak, co się dzieje. Pobiegłam za nim i wtuliłam się w jego przemoczoną bluzę.

Obudziłam się. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą widziałam w swoich snach. Oddychałam ciężko, nie mogłam się uspokoić. Byłam bliska płaczu. Nie pamiętałam go. Nie pamiętałam nikogo. W jednej chwili, przez jeden sen, wróciło wszystko. Moje dawne zdanie o Gośce, o Tymonie, pamiętałam wszystko. Co do jednej rzeczy. Każdy szczegół. Kiedy pierwszy szok minął, wstałam, ubrałam się, umyłam i wybiegłam do stajni. Nikogo nie było. Cudownie. Wykonałam większość pracy, gdy na podjeździe pojawiły się pierwsze samochody. Jednak osoby, z którą wyjątkowo pilnie musiałam porozmawiać, nigdzie nie było. Zaklęłam pod nosem, kiedy Karolinka minęła mnie z lisim uśmieszkiem, zarzucając włosami. Po jakimś czasie podeszła do mnie Gośka.

- Szok minął? – Zapytała na powitanie.

- Wiesz co, dziękuję, że mi powiedziałaś. Przy okazji przypomniałam sobie, że jeździłaś na Melodii na rolkurze i złamałaś Mozambikowi nogę. Przydatne informacje, nie?

- I po co ja się odzywałam – westchnęła, przewracając oczami.

- Masz szczęście, że nie mam ci niczego za złe. Najważniejsze, że moje stare poglądy wróciły – stwierdziłam, zaplatając ręce. – Nie wiesz, kiedy przyjeżdża Tymon?

- Powinien już być – odparła, rozglądając się wokół.

- Widocznie on ma inne zdanie. No nic, idę pojeździć – powiedziałam, po czym skierowałam się do siodlarni. Wzięłam rząd i poszłam do Tabuna. Naprędce go wyczyściłam, osiodłałam i wzięłam na halę. Ustawiłam kilka przeszkód i wskoczyłam na grzbiet. Rozstępowałam go i w kłusie zaczęłam przejeżdżać przez drągi. Po jakimś czasie zagalopowałam, najeżdżając na pierwszą przeszkodę. Ogier wyjątkowo mocno ścinał zakręty. Niemal wypadłam z siodła, gdy zaliczyłam pierwsze wyłamanie. Pociągnęłam lekko za wodze, aby przywołać go do porządku, usiadłam mocniej w siodle i znów najechałam na tą samą stacjonatę. Tym razem pokonał ją bezbłędnie.

Po dwukrotnym przejechaniu całego toru, postanowiłam skończyć jazdę. Kilka minut stępa i zsiadłam. Odprowadziłam konia do boksu, sprzęt odniosłam do siodlarni i poszłam na pastwiska, aby nalać wody do koryt. Kiedy wszystkie cztery były pełne, wróciłam do stajni. Stanęłam w drzwiach wejściowych, a żołądek przewrócił mi się do góry nogami. Tymon rozmawiał właśnie z Karoliną, ale ja raczej nie miałam ochoty na to patrzeć.

- Ty skończony debilu! – wrzasnęłam i stanęłam pomiędzy nimi.

- Mówisz do mnie? – zdziwił się, unosząc brwi. – Co takiego zrobiłem?

- Doskonale wiesz co – warknęłam i usłyszałam, że dziewczyna znacząco odchrząknęła.

- Gdybyś nie zauważyła, właśnie prowadzimy dyskusję.

- Gdybyś nie zauważyła, moja dyskusja jest o wiele ważniejsza, więc łaskawie spieprzaj, już dosyć namieszałaś – powiedziałam, patrząc na nią przez ramie.

- O co ci chodzi, pytam po raz drugi – wciął chłopak.

- Nie tu – odparłam krótko, chwyciłam go za rękę, zaciągnęłam do siodlarni, otworzyłam idealnie zamaskowane drzwi i po schodach wyszliśmy na poddasze, pełne siana. Opadłam na jedną z bel, a on poszedł w moje ślady.

- Powiesz mi wreszcie, czemu przerwałaś jakże uroczą rozmowę z Karoliną?

- Jak mogłeś mi nic nie powiedzieć?! – wybuchłam, patrząc na niego, jakbym miała ochotę go udusić.

- O czym?

- O wszystkim! O tym, że Gośka wcale nie jest taka, jaka mi się wydawała, o tym, że wyjechałam do Ameryki na trening, że byłam w Anglii, bo Tabun się zgubił i… O tym, że byliśmy razem – dodałam ciszej. Chłopak spojrzał na mnie ze zdziwieniem pomieszanym zarówno ze strachem jak i ulgą.

- Skąd wiesz? – zapytał z westchnieniem.

- Gośka mi powiedziała, wczoraj. A z tego co pamiętam, ty miałeś to zrobić. Zapomniałeś chyba, że jest już drugi, a pierwszego miałam się wszystkiego dowiedzieć.

- No tak, nie zapomniałem, gdyby rzeczywiście tak się stało, to nie brałbym urlopu – prychnął. – Bardzo jesteś zła?

- Przed chwilą miałam ochotę cię powiesić, ale teraz, wolę tego nie robić – powiedziałam i przytuliłam się do niego. Objął mnie czule, zaciskając palce na mojej bluzie.

- Nawet nie wiesz, jak mi ciebie brakowało – szepnął, po czym puścił mnie, aby po chwili nachylić się i mnie pocałować.

- Mam pewną teorię. Jeśli Karolina się dowie, że znowu jesteśmy razem, to udusi zarówno mnie jak i ciebie, więc może pojedziemy w teren? – zaproponowałam z uśmiechem, kiedy się od siebie odsunęliśmy.

- Dobry pomysł, chociaż, jak znam życie, czatuje na nas w lesie – zaśmiał się, chwycił mnie za rękę i wróciliśmy do stajni, aby przygotować konie do wyjazdu.
- Tak przy okazji, ty to się chyba bawisz w jakiegoś Romeo, co? Wejść do mnie przez balkon w środku nocy i rozmontować zamek w drzwiach, tylko po to, żeby mnie pocałować? Mogłeś sobie darować, naprawdę - powiedziałam, kiedy wjechaliśmy między drzewa.
- Nie wiem o czym mówisz - odparł, próbując ukryć uśmiech.
- Taa, jasne. Uważaj, bo uwierzę, tylko się strachu przez ciebie najadłam - niby się oburzyłam, ale on wiedział, że nie robię tego na serio. Popchnął mnie lekko, po czym oboje zaczęliśmy się śmiać.

************************************************************************************************************
KONIEC!

Tomu czwartego oczywiście, przede mną jeszcze, co najmniej, dwa C: Moi drodzy, chciałam Wam serdecznie podziękować, za całe cztery tomy, które jesteście ze mną. Bez Was niczego bym nie zdołała napisać. Dziękuję za wsparcie, komentarze, liczną obserwację oraz, w szczególności, za to, że wytrwale czytacie te moje bazgroły :* Kiedy zaczynałam to pisać, nawet nie przyszło mi do głowy, że będę miała przyjemność robić to dla tak wspaniałych czytelników jak Wy i będę to zaznaczać do znudzenia! Jesteście cudowni ♥ Muszę powiedzieć, że nie wiem, jak dobiliście do takiej liczby wyświetleń, w końcu już niedługo 20,000! Cieszę się jak nienormalna! Na piąty tom będziecie musieli chwilę zaczekać, ponieważ mam w planach (nie tylko ja) WIELKĄ niespodziankę :D Ktoś wie na czym będzie polegała, ale lepiej niech się nie odzywa xd

PODSUMOWUJĄC:

Dziękuję za:

· Wspólnie spędzone cztery tomy

· Wytrwałość

· Czytelnictwo

· Około 20,000 wejść

· WSPARCIE

· Łzy szczęścia z mojej strony.

Do zobaczenia niebawem! :*