Rozdział 17.

- Zgodził się, zgodził się, zgodził się! - darła się Michalina, biegając po całym podwórzu wte i wewte. Opierałam się z uśmiechem o ogrodzenia, patrząc, jak się cieszy. Po chwili dołączył do mnie Tymon.
- Patrz jak ją można łatwo rozweselić. Kupił jej chorego konia, a ona szczęśliwa, jak nienormalna.
- No i co się czepiasz? Też bym się cieszyła, wiedząc, że uratowałam konia przed rzeźnią - spojrzałam na niego z dezaprobatą.
- Przecież dokładnie to zrobiłaś - odparł, patrząc na mnie z ukosa. - To ty ją namówiłaś na jego kupno, więc to twoja zasługa - stwierdził, unosząc lekko brwi. Wbiłam wzrok w ziemię, pokręciłam głową, parskając śmiechem i odeszłam do domu, zostawiając wszystkich z tyłu. Niech załatwią sprawy kupna sami, nie będę się wtrącać.

***

- Gdzie jest Tymon? - zapytałam tłumu, siedzącego na kanapie w siodlarni.

- Pojechał w teren - odparła Gośka, wskazując na drzwi.

Wybiegłam z pomieszczenia, biorąc przy okazji sprzęt. Podeszłam do wybiegu, nie zdążyłam niczego zrobić, a Melodia podniosła głowę, zarżała i podbiegła. Nie wiedzieć czemu, po moim policzku spłynęła łza. Założyłam jej kantar, przypięłam uwiąz, oporządziłam ją, osiodłałam i wyjechałam do lasu. Chwilę kłusowałam, do czasu, kiedy klacz stanęła w miejscu i całą uwagę skupiła na czymś między drzewami. Po chwili usłyszałam strzał. Za nim następny, a Melodia poniosła mnie do cwału. Odwróciłam się za siebie i nagle wszystko znikło...

Obudziłam się w środku nocy, dosłownie zlana potem. Oddychałam ciężko i z trudem łapałam oddech. Przetarłam załzawione oczy i spojrzałam na zegarek, który wskazywał akurat trzecią. Pokręciłam głową, chowając twarz w dłoniach. Powoli wstałam i poczłapałam na dół, z zamiarem przygotowania jakichś ziół na uspokojenie. Nastawiłam wodę i otworzyłam szufladę, w której znajdowało się pełno opakowań z herbatami różnego rodzaju. Przeszukałam kilka z nich, po czym wzięłam kubek i wsypałam do niego garstkę odnalezionej melisy. Zaparzyłam ją i upiłam gorzki łyk, czując, jak ciepło rozlewa się po moim ciele. Spojrzałam na kalendarz w rogu kuchni. Najwyraźniej wrzesień właśnie się zaczął. "Jak dobrze, że edukację mam za sobą", pomyślałam, parząc sobie przy okazji język napojem. Odłożyłam kubek, wystawiając język i machając rękami. Po chwili stanęłam jednak w miejscu, widząc zaświecone światło w stajni. Zgarnęłam z przedpokoju kurtkę, ubrałam kalosze i wyszłam na zimne, nocne powietrze. Zatrzęsłam się przez chłód, dalej brnąc w zawzięte do budynku. Odsunęłam ciężkie drzwi i zasłoniłam oczy przed jasną lampą. Przeszłam przez korytarz, zatrzymując się przy przed ostatnim boksie. Albatros leżał na słomie, a obok niego kucali Tymon i wujek.

- Weterynarz już jedzie - powiedział któryś z nich półszeptem. 

- Co mu się stało? - zapytałam, odsuwając znienacka zasuwę. Obaj zwrócili wzrok w moim kierunku, gdy klęknęłam przy głowie ogiera.

- Prawdopodobnie kolka, nie da się go nawet zmusić do stania, od razu spada - powiedział, tłumiąc łzy i uprzedzając moje następne pytanie...

*************************************************************************************************

Krótko, bo wena nie dopisuje, ale trudno. Jak tam po rozpoczęciu? Nie no, rozwaliło mnie dzisiaj, przychodzę przed gimnazjum nikogo nie znam, a tu nagle "Siema Wojnar!", "O! Weronika!", "Wojnar, no weź chodź!" i kilkanaście osób podchodzących do mnie znienacka i rzucających się na raz ;-; Popularność xd Kolega chciał mnie zdisować "A ty jesteś ładna!", to się nazywa wiedzieć co i kiedy powiedzieć ;d Jutro na 7:30 do szkoły, tak więc muszę kończyć, napiszę kiedy tylko znajdę czas, ochotę i natchnienie :*