Rozdział 40. - ostatni

Uff, rozdział mi się strasznie podoba :D Mam nadzieję, że Was również „zwali z nóg”, bo nieźle się przy nim napracowałam. No, ale klasycznie zaczniemy od podziękowań :)

Nikki – Człowieku, kocham Cię <3 Dziękuję za komentarze, wsparcie, czytelnictwo i te godziny spędzone ze mną na GG ;) Mam nadzieję, że za rok rzeczywiście uda nam się pojechać na ten sam obóz :3 Niestety, chyba tego nie dożyję, bo za tą notkę mnie zabijesz :) Specjalnie dla Ciebie, notka minutę przed dwudziestą xd
Sydney F. – Nadal mam ochotę Cię zabić za zakończenia na KSK, ale jakoś przeżyję (Ty również). Dziękuję, za skomentowanie niemal każdej notki i rozbawianie mnie w trudnych sytuacjach ;) Prawdopodobnie przyczynisz się do mego zabójstwa… Spalcie mnie na stosie :P
Spirit – Moja droga, w sumie nie wiem, co napisać. Tobie również dziękuję za wsparcie, bo naprawdę dziwi mnie, że chciało Ci się to czytać. Zresztą, dziwi mnie, że komukolwiek chciało się to czytać, tak więc dziękuję :)
Norka98 – Kolejna komentatorka, której strasznie dziękuję :) Jezu, we czwórkę z osobami wyżej zabijecie mnie, zginę na stosie, ja to mówię :/
Bez Imienna - Może chociaż Ty, nie przyczynisz się do mordu xd Dziękuję, za te wszystkie komentarze, za wsparcie i za rozśmieszanie. Nadal pamiętam "Zadania na lekcji - 2+2=? Zadania na testach - Oblicz ile waży kilogram słońca uwzględniając warunki na giełdach chińskich." padłam, wtedy normalnie padłam <3

Nie chciało mi się zbyt dużo pisać, bo sama notka jest wystarczająco długa ;) Każdemu czytelnikowi dziękuję za wsparcie, bo naprawdę, to tylko dzięki Wam, to opowiadanie powstało i… powstaje dalej. No nic, więcej nie piszę, bo się jeszcze wygadam :D Zapraszam do czytania! (Modli się o życie)

******************************************************************************************
Samolot lądował na lotnisku wyrywając mnie z głębokiego zamyślenia. Czułam się tak, jak niemal rok temu, kiedy przyleciałam tutaj na stałe. Tamtego dnia również przybyłam prosto z Anglii, tym samym samolotem, na to samo lotnisko. Wtedy jednak nie było ze mną Aśki. Dziewczyna poderwała się lekko, gdy koła dotknęły ziemi.
- Pobudka śpiąca królewno, wysiadamy – powiedziałam z uśmiechem. Od przeszło miesiąca nie mogłam doczekać się powrotu. Nareszcie stało się to, czego tak bardzo chciałam. W końcu miałam okazję stanąć na lotnisku w Krakowie. Z niego na Wolę było najbliżej pomimo odległości ponad dwustu kilometrów. Po chwili wysiadła także koleżanka nie mogąc poradzić sobie z walizką.
- Witaj Polsko – westchnęła i pociągnęła bagaż za sobą. Weszłyśmy na parking wypatrując w tłumie Jacka. Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni komórkę i zadzwoniła do chłopaka. Nie minęło kilka sekund, kiedy przed nami rozległ się dźwięk dzwonka.
- Halo? – Usłyszałam w tłumie.
- Gdzie jesteś? – Zapytała dokładnie wtedy, gdy ja zobaczyłam stojącego parę osób dalej blondyna. Szturchnęłam nastolatkę w ramię.
- Nie przeszkadzaj, próbuję się dogadać! – Upomniała mnie, ale nie czekając odwróciłam jej głowę w kierunku chłopaka. Natychmiast się rozłączyła, zostawiła walizkę obok mnie i puściła się biegiem. Przepychała się chwilę między ludźmi, aż w końcu rzuciła się Jackowi na szyję. Przewróciłam oczami widząc jak się całują najwyraźniej zapominając, że stoję i na nich czekam. Chwyciłam za uchwyty bagaży i podeszłam bliżej.
- Wybaczcie, że przeszkadzam wam w tej romantycznej chwili, ale chyba musimy się zbierać, nie sądzicie? – Zapytałam, a oni od razu oderwali się od siebie. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Chłopak otworzył usta, żeby coś powiedzieć.
- Też miło mi cię widzieć – stwierdziłam i zanim zdążył cokolwiek dodać, ja ruszyłam w stronę parkingu. Stanęłam przed znajomym pojazdem.
- Miło, że przyjechałeś moim samochodem. Czyżbyś się domyślał, że mam ochotę prowadzić? – Spytała wyrywając Jackowi kluczyki.
- Oczywiście, wziąłem go tylko po to. Brak mojego własnego auta niczego nie zmienia.
Uśmiechnęłam się mimowolnie, wrzuciłam bagaże na tylne siedzenie i usiadłam obok nich. Aśka z Jackiem siedzieli z przodu. Odkąd wyjechaliśmy z lotniska podróż nie zapowiadała się przyjemnie. Zakryłam uszy dłońmi słysząc nieustanne uwagi chłopaka. „Zwolnij trochę, bo się rozbijemy. Zmień biegi, nie możesz bez przerwy jeździć na jedynce. Czy możesz trzymać tą kierownicę dwoma rękami?” Zasnęłam nawet nie wiem, kiedy. Widocznie gadulstwo nastolatka miało usypiający efekt.

Obudziłam się dopiero, kiedy wjechaliśmy na żwirowy podjazd.
- Już jesteśmy, śpiąca królewno – Aśka puściła do mnie oczko odwracając się do tyłu.
- Patrz przed siebie! – Krzyknął Jacek chwytając uchwyt nad głową. Dziewczyna wykonała polecenie i zaśmiała się.
- Bardziej boisz się o mnie czy o siebie, bo już nie wiem.
- Zależy…
Cały czas rozmawiali, ale ja przestałam ich słuchać. Już widziałam budynek stajni. Oczy zaświeciły mi się na widok pasącej się na pastwisku Melodii. Tabun i Flock mieli przyjechać dopiero jutro, więc miałam cały dzień tylko dla klaczy. Zanim samochód zdążył się zatrzymać, ja już wyskoczyłam zatrzaskując za sobą drzwi. Natychmiast pobiegłam do siodlarni. Otworzyłam z rozmachem moją szafkę chwytając kantar i uwiąz. Schyliłam się szukając smakołyków, nie wiedziałam, że był tam taki bajzel.
- Hej! To szafka Weroniki! – Usłyszałam za plecami piskliwy głosik. Zaśmiałam się pod nosem i upuściłam rzeczy.
- No, co ty nie powiesz? Na serio? – Zapytałam odwracając się do dziesięciolatki.
- Wera! – Krzyknęła Maja po chwili wpatrywania się we mnie jak w ducha. Rzuciła się na mnie z uściskami, a ja straciłam na chwilę oddech, kiedy chwyciła mnie za brzuch. Minutę później w pomieszczeniu zjawiła się cała grupka nastolatków. Wszyscy stanęli w drzwiach i patrzyli nie wierząc. Dopiero po kolejnej minucie oprzytomnieli jeden po drugim i zaczęły się masowe powitania. Usiedliśmy, a znajomi zażądali wyjaśnień, opowieści i dokładnych opisów.
- Może łaskawie wrócilibyście do pracy? – Usłyszałam oskarżycielski ton z korytarza. Spojrzałam na Maję, która niemo przedrzeźniała dziewczynę. Nagle do siodlarni weszła wysoka nastolatka. Niebieskie oczy idealnie kontrastowały z turkusowymi włosami, opadającymi niesfornie na czoło.
- Kto to? – Spytała patrząc na mnie. – Nie prowadzimy żadnej szkółki, koni też nie sprzedajemy. Powiesz mi, co tu robisz, czy mam zgadywać?
- Zgaduj, zobaczymy ile ci to zajmie – prychnęłam, a dziewczyna popatrzyła na mnie z oburzeniem.
- Wiesz, kim jestem?
- Nie. O to samo mogłabym jednak zapytać ciebie – uśmiechnęłam się opierając brodę na dłoni.
- Ja, dla twojej wiadomości, jestem współzażądcą stajni. Nie życzymy sobie tutaj żadnych nieproszonych gości – powiedziała z wyższością w głosie. Ponownie się zaśmiałam.
- Cóż, widać, że nie wiesz, z kim rozmawiasz. Chyba nie jesteś świadoma faktu, że w każdej chwili, „nieproszony gość” może cię stąd wyrzucić razem z twoim konikiem.
- Z tego, co się orientuję, zwolnić mnie może tylko właściciel stajni – założyła ręce na piersi uśmiechając się podstępnie.
- Z tego, co wiem, jestem współwłaścicielką.
Zakryłam twarz dłońmi na widok zaszokowania malującego się na jej twarzy. Ona jednak nie dała za wygraną. W tym momencie do stajni wszedł wujek.
- Andrzej – zawołała natychmiast – czy możesz mi wytłumaczyć, kto to jest?
Wujek spojrzał na mnie, a ja pomachałam mu ręką.
- Weronika! – Krzyknął podchodząc. – Skąd ty się tu wzięłaś?!
- Prosto z lotniska – odparłam przytulając go.
- I co, już zdążyłaś się ze wszystkimi przywitać?
- Nie do końca, Tymona nigdzie nie widzę. Za to zaliczyłam już jedną kłótnię – zaśmiałam się patrząc na dziewczynę w progu. – Zaraz, czy ty jesteś może Karolina? Tymon mi o tobie kiedyś mówił.
- Tak, to ja. A ty to… - zaczęła oczekując odpowiedzi.
- Weronika. Siostrzenica stojącego tu pana, współwłaścicielka stajni, na co dzień mieszkająca w domku obok.
Dziewczyna odwróciła się i poszła do koni. Wzruszyłam ramionami. Wujek klepnął mnie lekko w rękę i wyszedł w ślad za nią.
- Dobra, kto mi powie, gdzie jest Tymon?
- Wera, uważaj.
- Na co? Miny porozrzucaliście? – Zaśmiałam się, ale mina Gośki nie wyglądała zbyt ciekawie.
- Tymon podoba się Karolinie.
- Cóż, ale ja z nim zerwałam – stwierdziłam bez żadnych emocji. Oczy dziewczyny powiększyły się do nienaturalnych rozmiarów.
- Co zrobiłaś?! Niby, czemu?!
- Pamiętasz, kiedy przyleciałam w marcu z Ameryki? Widziałam go wtedy na lotnisku z jakąś dziewczyną. Stwierdziłam, że nie ma, co udawać.
- Jesteś skończoną idiotką.
- Słucham? Skąd ten wniosek?
- W marcu, gdy przyleciałaś z Ameryki, tak? Jeżeli to rzeczywiście był ten sam dzień, to pamiętam, że umawiał się ze swoją kuzynką, że podwiezie ją przy okazji na lotnisko. Dość niska, ciemne, długie włosy?
Uśmiech zamarł na mojej twarzy. Potrzebowałam chwili na przetworzenie wszystkich myśli.
- Gdzie on jest?
- Pojechał w teren – odparli chórem.
- Melodia w końcu zobaczy się ze swoją panią – powiedziałam i zerwałam się na równe nogi. Wzięłam siodło i ogłowie, po czym powiesiłam je na drzwiach boksu Melodii. Prężnym krokiem skierowałam się na pastwiska. Przystanęłam na chwilę przy bramie patrząc na klacz. Moją klacz. Spokojnie skubała trawę. Oparłam się o ogrodzenie. Widząc, że ktoś jest w pobliżu podniosła głowę i postawiła uszy. Stała czujnie, a ja zastanawiałam się, czy wie, kim jestem. „Może mnie nie pamięta” dźwięczało w mojej głowie. Po chwili moje wątpliwości zostały jednak rozwiane. Klacz zarżała głośno i podbiegła do mnie galopem. Na ten widok po moim policzku spłynęła pojedyncza łza.

Po wyczyszczeniu i osiodłaniu klaczy natychmiast ruszyłam w stronę lasu. Poklepałam ją lekko po szyi. Brakowało mi jej. Żaden koń nie mógł jej zastąpić, ani Tabun, ani Flock. Zagalopowałam chcąc jak najszybciej znaleźć Tymona. Wiedziałam gdzie szukać, byłam niemal pewna, że jest przy jeziorze. Zawsze tam jeździł, gdy potrzebował chwili spokoju. Na zmianę zbierałam i wyciągałam galop chcąc trochę potrenować. Nagle, zza drzew rozległ się strzał. Nie zwyczajny strzał, jak przy polowaniu na kaczki, tylko wykonany z broni mocniejszego kalibru. Melodia stanęła jak wryta. Rozejrzała się i postawiła uszy. Po raz drugi rozległ się przeszywający dźwięk, tym razem znacznie bliżej i głośniej. Zanim się zorientowałam kula trafiła w drzewo za mną, a klacz zerwała się w cwał. Biegła jak oszalała między drzewami. Nie mogłam jej zatrzymać, nie potrafiłam. Skupiłam się na tym, żeby nie spaść. Dociążyłam siodło próbując ją spowolnić, jednak wszystkie moje starania szły na marne. Zdawało się, że zapomniała, iż na jej grzbiecie siedzi jeździec. Liczyła się tylko ucieczka. Obejrzałam się za siebie. Był to jednak przesądzający moment. Dokładnie wtedy z całym impetem uderzyłam w gałąź. Nie w zwykłą gałązkę. Uderzenie sprawiło, że po chwili wylądowałam na ziemi z przeszywającym bólem w głowie. Nie byłam w stanie się podnieść. Ostatnie, co pamiętam, to czyjś zszokowany głos…

******************************************************************************************
Tak wiem, jestem beznadziejna, okropna, straszna, ble i fuj... Przygotuję stos :D Takim oto sposobem, Wera nie żyje :P Dalsze części kontynuowane będą z punktu widzenia innych. Nie no, tak na serio, to przeżyje, tylko nie wiem, czy będzie jeździć konno xd Oczywiście, po raz kolejny żartuję. Mam już dokładnie przemyślany plan }:D Uuu, zwolennicy Tymona strzeżcie się! Planuję złowieszczy wyczyn, który zwali Was z nóg! :D No cóż, już się opisałam przez... sama nie wiem ile pisałam, wiem, że dziękuję Wam za wytrwanie ze mną do końca tego tomu i mam nadzieję, że będziecie ze mną w sierpniu, bo niestety, ale dopiero za miesiąc zacznę pisać. Oczywiście nie odpuszczę i dwudziestego drugiego albo i nawet dwudziestego pierwszego, zależy czy będę miała siłę i ochotę, postaram się dokładnie opisać cały obóz ;) Hmm, chyba nie pozostaje mi nic, jak pożegnać się z Wami i powiedzieć do zobaczenia. Trzymajcie się i nie zapomnijcie o mnie i blogu, ponieważ obiecuję, że jeszcze tu wrócę...^^

PS Jeśli któraś z Was chce mnie złapać na GG to proszę numer 44801083 zazwyczaj około 19/20 jestem ;*

[edit 10.07 godz. 7:44]

O kurde, to już dzisiaj O.O Mniej więcej o czternastej wyjeżdżam do Włosania c; Jakoś tak stwierdziłam... ŻE MUSZĘ COŚ NAPISAĆ, BO MNIE ROZNIESIE! :P Tak, no więc właśnie. Wczoraj cały dzień spędziłam na basenie, masakra, prawie mnie jedna utopiła na metr osiemdziesiąt, ale nie ważne, co tam, minutę pod wodą, bez tlenu, chyba każdy może przeżyć, nie? xd Wróciłam do domu, usiadłam przed komputerem i w sumie nic nie robiłam przez następne kilka godzin :P Potem na wieś, kontynuować pakowanie, gadałam z Nikki na GG i przyszła fryzjerka. Ha ha, nie ma to jak życie wpływowego człowieka, tak, to nie ja przyszłam do fryzjerki, to ona przyszła do mnie }:D Ścięła mnie jeszcze krócej niż miałam od kwietnia i nawet podgoliła trochę z tyłu, bo stwierdziła, że jak szaleć, to szaleć xd Taa, no i teraz siedzę sobie, piszę i się martwię, jak ja kuźwa przeżyję na tym obozie... PRZECIEŻ TO BĘDZIE DZICZ! E tam, damy radę xd Mam tylko nadzieję, że w tym roku nie rozwalę sobie palca :P He he no i na koniec - niespodzianka! Wiem już dokładnie kiedy będę w domu i kiedy będę miała czas na pisanie, więc zapowiadam, że rozdział 1. czwartego tomu pojawi się już... 31 lipca! He he, fajny prezent na moje urodzinki, prawda? xd Wymyśliłam sobie, że napiszę akurat wtedy, bo... bo tak xd No cóż, muszę kończyć, bo trzeba sobie coś zjeść, nie pojadę przecież głodna! Wbijam do kuchni robić omleta. Trzymajcie się, Wy moje miśki! ;*