Rozdział 6.

Jechałyśmy z Aśką przez las w poszukiwaniu Albatrosa. "Akcja ratunkowa" trwała już dwie godziny.

- Mam dość. - Powiedziałam zrezygnowana - Nigdy go nie znajdziemy.

- Nie przesadzaj gdzieś musi być. Rozdzielmy się jeszcze raz ja jadę w lewo a ty...

- Albatros! - Krzyknęłam zauważając sylwetkę konia za jej plecami. Pogalopowałam za nim przez las, między drzewami. Dorwałam go po jakiś trzech minutach jazdy.

- Mam cię. - Powiedziałam pod nosem z satysfakcją chwytając go za ogłowie. Zdyszana Aśka po jakimś czasie dojechała do nas.

- Mówiłam, że w końcu się znajdzie. A teraz wracajmy do domu, bo zaczynają się już pewnie martwić.

- Racja. A na dodatek pasowało by odebrać Tymona ze szpitala... Właśnie przecież nie powiedziałam nic wujkowi a on czeka żeby go ktoś odebrał.

- A nie może jechać autobusem?

- Przecież te do nas jeżdżą co godzinę!

- No to już mógł dojechać dwa razy. - Powiedziała gdy wjeżdżałyśmy na podwórze.

- Nie bądź głupia. Przecież to Tymon. Nie przyszło by mu to do głowy.

- No dobra. Tylko odstawmy konie na miejsca.

Pięć minut później wsiadałyśmy już do samochodu. Podróż minęła w ciszy, kiedy dojechałyśmy do szpitala od razu skierowałyśmy się do recepcji. Tymon siedział na ławce, z ręką w gipsie.

- Koniec tego dobrego jedziemy do domu. - Powiedziałam podchodząc do niego.

- Miło, że ktoś o mnie jednak pamiętał.

- Trzeba było jechać autobusem.

- A w sumie to czemu przyjechałyście dopiero teraz?

- Bo twój kochany ogierek nam uciekł.

- I co znalazłyście go.

- Tak... ale miał zmiażdżoną nogę trzeba było go uśpić. - Odparłam z udawanym bólem w głosie.

- Co?! - Wykrzyknął zszokowany.

- Spokojnie, nic mu nie jest... nie umiesz rozpoznać ironii.

- Ha ha bardzo śmieszne. Nie żartuj tak sobie więcej dobra?

- Dobra to przecież i tak cud, że się do mnie łaskawie odezwałeś.

- No właśnie dziękuję za przypomnienie. - Powiedział i więcej się nie odezwał.

Kiedy w końcu dojechaliśmy do domu od razu pobiegł do stajni.

- Jak zwykle milutki. - Powiedziałam do Aśki. - Zaczynam żałować, że po niego pojechałyśmy.

- Mówiłam żeby tego nie robić, jestem ciekawa kiedy by się skapnął, że pod szpitalem jest przystanek.

- Nie stałoby się to zbyt prędko - Odpowiedziałam rozbawiona.

- Słuchaj, macie wolny pokój? - Spytała dziewczyna po chwili ciszy.

- Chyba tak. A o co chodzi?

- Zastanawiam się czy nie mogłabym zostać na noc, bo moi rodzice wyjechali na weekend.

- Jasne w takim razie nie ma sprawy. Chyba jeden stoi wolny, taki na piętrze obok mojego.

- W takim razie chodźmy i tak zaraz będzie wieczór.

***********************************************************************************

Nie ma komentarzy! Stwierdziłam, że trudno. Nie moja sprawa. Nie chcecie komentować wasz problem. Ja i tak będę pisać dalej.