Rozdział 15.

Ostatecznie obudził mnie kolejny trzask pioruna. Na początek męczyłam się z zaśnięciem dobrą godzinę, zanim w końcu zapadłam w wyjątkowo niespokojny sen. Co chwilę przewracałam się z boku na bok, świadomie czy też nie otwierałam oczy i miałam nadzieję, że w ciemności nie zobaczę nic niepokojącego. Mózg powoli płatał mi figle, tworząc w myślach najróżniejsze obrazy tego, co czaić się mogło gdzieś pośród nieustępliwej burzy, jednak starałam się je wyrzucić z głowy od razu po tym, jak się pojawiały. Wolałam nie rozmyślać nad niczym, co przyprawić mnie mogło o nieprzyjemne dreszcze. Głównie dlatego, że miałam świadomość, iż jedyna osoba, która byłaby mnie w stanie pocieszyć, znajdowała się setki kilometrów stąd.
Przetarłam twarz dłońmi, rozchyliłam powieki i bezgłośnie, licząc sekundy od jednego uderzenia, do drugiego, wpatrywałam się w sufit. Był jedyną rzeczą w całym pomieszczeniu, na którą mogłam zerkać bez dziwnego uczucia pustki. No dobrze, wtedy też mi czegoś brakowało, ale wolałam tego nie przyznawać. Czegoś, a właściwie kogoś. Cały czas miałam nadzieję, że dwa miesiące zamienią się nagle w kilka dni i lada chwila zobaczę go na podwórku. Szkoda tylko, że nie dawał nawet znaku życia. Minął przeszło tydzień, a ja wciąż miałam nadzieję, że telefon zawibruje, dając znać, że przyszła wiadomość. Nie byle jaka, tylko ta, na którą bez przerwy czekałam. Nieprzerwanie od kilku dni, odchodząc od zmysłów z każdą kolejną chwilą.
Zapaliłam lampkę i mrużąc oczy zerknęłam na elektryczny zegarek. Dwudziesty marca, godzina czwarta szesnaście. Czyli leżałam o godzinę dłużej niż przez ostatnie kilka dni. Na powrót zgasiłam światło i pokój zatopił się w egipskich ciemnościach. Ja jednak nie zamierzałam przebywać w łóżku ani chwili dłużej. Odsunęłam kołdrę na bok i usiadłam na skraju materaca, chowając twarz w dłoniach. Westchnęłam ciężko, przetarłam oczy palcami i stanęłam na nogach. Zanim zrobiłam chociażby krok w stronę szafy, zachwiałam się lekko. Niedobór snu, nieduże posiłki i nerwy poważnie mnie wykańczały. Zaciągnęłam się głęboko powietrzem i ponownie przysiadłam. Wyglądało na to, że jednak nie wyjdę z łóżka tak szybko, jak miałam nadzieję to zrobić.
Gdy w końcu uporałam się ze wszystkimi porannymi czynnościami i niewielkim śniadaniem, założyłam kalosze na nogi, zarzuciłam kaptur na głowę i na bluzę ubrałam wiatrówkę. Przez chwilę stałam w miejscu, w całkowitej ciszy, przygotowując się psychicznie na opuszczenie ciepłego domu. Zwilżyłam usta i odważnie nacisnęłam na klamkę. Zimne powietrze buchnęło we mnie z całą swoją mocą, niemal zwalając mnie z nóg. Otworzyłam szerzej oczy, dostrzegając armagedon, rozpościerający się na podwórzu. Meble, dotąd stojące na ganku, znajdowały się gdzieś przy stajni, a jabłka i marchewki z kosza tworzyły kolorowy dywan na całej powierzchni płytek. Zaklęłam pod nosem, myśląc o tym, ile sprzątania czeka na nas w przeciągu najbliższych kilku dni. Niepewnie zrobiłam krok w przód i zamknęłam za sobą drzwi. Zmrużyłam powieki i przytrzymując kapuzę na swoim miejscu, ruszyłam w stronę drugiego budynku. Pokonywałam kolejne metry w zaskakująco wolnym tempie, smagana wiatrem i w strugach deszczu, który, tak na dobrą sprawę, pojawił się znikąd. Jedyne, na co mogłam liczyć, to to, że ustąpi równie szybko.
Odsunęłam ogromne drzwi, prowadzące do stajni i zamknęłam je z powrotem, gdy tylko znalazłam się wewnątrz. Zapaliłam światło, które już po chwili rozniosło się po całym korytarzu. Żaden łeb nie wystawał spomiędzy krat, nie słychać było rżenia i jedynym, słyszalnym dźwiękiem okazały się pojedyncze parsknięcia, świadczące o tym, że konie jednak nadal znajdują się na swoich stanowiskach. Przeszłam między rzędami boksów, uważnie obserwując wszystkich kopytnych podopiecznych, którzy zdecydowanie mieli mnie gdzieś. Nie tylko oni - przemknęło gdzieś przez moje myśli.

Po rozdaniu pasz i zmienieniu ściółek, postanowiłam wziąć się za jazdę. Wyciągnęłam z siodlarni pełen osprzęt Tabuna. Na siodle zdążyła zgromadzić się cienka warstwa kurzu, nic zresztą dziwnego, sama nie byłam pewna, kiedy ostatnio na nim jeździłam. Przeniosłam wszystko pod boks ogiera i niemal od razu zabrałam się za czyszczenie. Pozaklejana sierść i kurz, wzbijający się w powietrze przy każdym pociągnięciu szczotką wcale nie sprawiały, że zadanie stawało się przyjemniejsze.
Z w pełni oporządzonym i osiodłanym gniadoszem, udałam się na halę. Ciężkie krople deszczu uderzały w dach, a wiatr raz za razem chłostał ściany. Przewiesiłam wodze na jednym ze stojaków, po czym ustawiłam drąg na wysokości metra. Powtórzyłam czynność parę razy, na koniec włączając radio, stojące pod bandą. Z niewielką dozą entuzjazmu wróciłam do konia, przerzuciłam wodze na szyję, a chwilę później siedziałam już na grzbiecie. Zapięłam pasek od kasku i dodałam łydki, wyprowadzając wierzchowca na ścieżkę.
Kilka okrążeń stępa, kłus i w końcu wytęskniony galop. Uśmiechnęłam się pod nosem, czując lekkie podbicie zadem. Najwyraźniej Tabun niezmiennie posiadał niewykorzystane zasoby energii. Wolta, koło, przekątna z lotną, wyjazd na ścianę i pierwsze najazdy na przeszkody. Stacja, okser, krzyżak i stacja w linii oraz tripplebarre. Poklepałam gniadego po szyi, szczerząc się jak głupia. Przysiadłam w siodle na parę foule, tylko po to, by zaraz zwolnić do kłusa.
- Ładnie poszło.
Dlaczego, do cholery, pojawił się w stajni o szóstej? Czułam się śledzona i prześladowana. Zmierzyłam blondyna wzrokiem, automatycznie pozbywając się uśmiechu z twarzy.
- Łał, choć raz obejdziesz się bez niepotrzebnej krytyki? - mój głos zamierzenie ociekał ironią i brakiem jakichkolwiek pozytywnych uczuć. Przez chwilę byłam szczęśliwa, a on właśnie odebrał mi moje dwie minuty. Kolejny powód, by go nienawidzić.
- To, że twój narzeczony ma cię w dupie, nie znaczy, że musisz być tak nie miła dla otoczenia, skarbie - powiedział, a moje wściekłe spojrzenie raz jeszcze powędrowało w jego stronę.
- Nazwij mnie skarbem jeszcze raz, a obiecuję, że będziesz spał na ławce przed stajnią - warknęłam przez zaciśnięte zęby. Nieważne, czy zdawał sobie z tego sprawę, czy nie, jego słowa bolały bardziej, niż powinny. I znów miałam ochotę się rozpłakać. - Jeśli łaska, nie przychodź na moje treningi - dorzuciłam, wjeżdżając do środka ujeżdżalni. Zatrzymałam konia i zeskoczyłam na ziemię. Bez słowa chwyciłam za wodze i wyminęłam Antka w drzwiach, kierując się wprost do boksu ogiera.

Siedziałam w salonie z kubkiem herbaty w rękach i nieustającą nadzieją, że telefon leżący na stoliku w końcu zadzwoni. Powoli miałam dość trybu depresji, który spowodowany był niewiedzą. Nie chodziło nawet o rozmowę, chciałam tylko, żeby Tymon dał znać, że wciąż żyje. Nawet, jeśli nie czułby się dobrze. Nawet, gdyby był w szpitalu, więzieniu, czy na środku oceanu, po prostu nie byłam pewna, czy wciąż istniała opcja, że go jeszcze zobaczę. Nie obchodziło mnie w jakiej sytuacji, wszędzie, byle nie na cmentarzu.
Westchnęłam ciężko, kompletnie przytłoczona swoimi pesymistycznymi myślami. Stawałam się nieznośna dla samej siebie; nie mogłam ze sobą wytrzymać. Każda chwila wydawała się ciągnąć w nieskończoność, a jedynym plusem był fakt, że zawierucha, huragan i ulewa przerodziły się w zwykłą mżawkę. Pytanie tylko, na jak długo.
Aśka usiadła obok mnie, objęła ramieniem i położyła głowę na moim barku. Spojrzałam na nią z ukosa, na co ona jedynie się uśmiechnęła.
- Wyglądasz jak jakaś zmordowana życiem wdowa dzień po pogrzebie męża - mruknęła cicho, a kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze, gdy uświadomiłam sobie, że tymi samymi słowami przywołała mnie do porządku w listopadzie. W tym przypadku obawiałam się jednak, że nie pójdzie tak łatwo jak wtedy.
- I dokładnie tak się czuję - powiedziałam, odchylając głowę do tyłu i kładąc ją na oparciu kanapy. Herbata w moich dłoniach służyła mi jedynie za źródło ciepła, nie zdążyłam upić nawet łyka, zanim zupełnie wystygła. Obróciłam kubek kilka razy, mając nadzieję, że Aśka załapie aluzję i nie będę musiała wstawać.
- Nie, nie pofatyguję się za ciebie do kuchni, żeby dolać wrzątku do twojego słodkiego, lepkiego napoju, który smakuje tak samo niedobrze na gorąco, jak i na zimno - burknęła z obrzydzeniem, odsuwając się nagle na drugi koniec sofy. No tak, zapomniałam, że nigdy nie była szczególną fanką herbaty. Przewróciłam oczami i wstałam z miejsca, odsuwając koc gdzieś na bok. Z cieniem uśmiechu na ustach udałam się do kuchni i postawiłam wypełniony wodą czajnik na jednym z palników. Oparłam się o blat i wpatrywałam w szarobury krajobraz. Mokra, a na dodatek zaparowana szyba oraz mgła okalająca całe podwórze, wcale nie dodawały uroku, a widoczność ograniczała się zaledwie do kilku metrów. Pomimo wszystko, bez problemu mogłam zauważyć dwa snopy świateł, zwiastujące wjazd samochodu na teren stadniny. Zmarszczyłam czoło i przechyliłam głowę, patrząc z zainteresowaniem na srebrnego suw'a. Nie przypominałam sobie, żebym znała to auto, co lepsze, nie miałam pojęcia, że ktoś planował nas dziś odwiedzić. Pojazd zatrzymał się przed domem i w ekspresowym tempie wysiadła z niego jakaś postać. Niewiele myśląc, wyszłam przed dom, zgarniając z przedpokoju kurtkę i zakładając ją po drodze.
- Dzień dobry? - zawołałam z daleka, zyskując zainteresowanie jednej z dwóch osób. Podbiegła do mnie natychmiast, a zakapturzona postać w tym czasie zniknęła pod drzwiami bagażnika. - Mogę jakoś pomóc?
- Weronika? - dobiegł mnie kobiecy głos, a już po chwili mogłam wyraźnie dostrzec rysy jego właścicielki. Jasna cera, rumiane policzki, duże, szare oczy i czarne, falowane, zapewne od nadmiernej wilgoci włosy sięgające do łopatek. Mogłabym przysiąc, że skądś ją kojarzę.
- Tak, o co chodzi? - zapytałam niepewnie, na co dziewczyna obdarzyła mnie szerokim uśmiechem.
- Mam dla ciebie przesyłkę - powiedziała tak radosnym tonem, że przez chwilę sama miałam ochotę się zaśmiać. Wskazała za siebie i zanim zdążyłam się zorientować, co się dzieje, byłam już w drodze do samochodu. Jej wspólnik wyłonił się zza auta z czymś, co już z daleka przypominało walizkę. Zmarszczyłam brwi i zatrzymałam się nagle, nie wiedząc, czy chcę podchodzić bliżej.
- Ja pierdolę.

******************************************************************************************************************
I tym miłym akcentem, kończymy. Jestem wredna. Nie dość, że dodaję dzień po terminie, to jeszcze zostawiam Was w niewiedzy. Przepraszam, ale za to możecie snuć w komentarzach domysły na temat przesyłki :) Jezu, aż mi wstyd, znowu zaniedbuję bloga. Ale naprawdę, zawsze wzbraniałam się przed wymówką "Nie mam czasu", z tym, że teraz sama cierpię na jego chorobliwy brak. Do środy rozdziały powinny pojawiać się na pewno co drugi dzień, o ile nie codziennie.
Zabrałam się za siebie i to również zaważyło na braku rozdziału w dniu wczorajszym. Otóż, zaczęłam biegać. Nienawidzę biegania, ale tak jakoś wyszło XD Muszę być w kondycji, bo, bo, bo... 136. Kto zgadnie, co to za liczba, dostanie, eee, nic, ale będzie miał satysfakcję, więc zachęcam :D
No i ogólnie, notka... nie podoba mi się XD Ważne, że jest fajnym wstępem do czegoś większego i jest całkiem długa c:
W tym tygodniu bez koni, za to już w następną sobotę - ponownie do Musli! Regularność powraca? Mam nadzieję :D Do usłyszenia niebawem! Może nawet jutro! ♥

PS 60,000! O BOŻE! ASDFGHJKL I O JEZU NO! :o Płaczę.