Rozdział 23.

- Cóż to się stało, że nagle mamy jazdę z tobą, a nie z wielmożną Karoliną lub Bartkiem? - prychnęła Sylwia, unosząc brew.
- Tak, wiem, że za kolegą Bartusiem będziesz tęsknić, ale spokojnie, jedną jazdę wytrzymasz - mrugnęłam do niej, na co ona pokręciła głową z dezaprobatą.
- Może dam radę, tylko powiedz mi proszę, co ona tu robi - powiedziała, wodząc wzrokiem gdzieś za mną. Odwróciłam się i zobaczyła, że Daria czeka w wejściu z koniem. Zmarszczyłam brwi i podeszłam do niej.
- Gośka prowadzi jazdę na drugiej ujeżdżalni - stwierdziłam, a ona zmierzyła mnie wzrokiem.
- Program obejmuje również skoki, więc postanowiłam z tego skorzystać - odparła, po czym pociągnęła za wodze i wyminęła mnie, mrużąc oczy, po czym momentalnie skierowała się w stronę Sylwii.
- Jeżeli jazda z Karoliną jako instruktorką była męczarnią, to życzę nam wszystkim powodzenia z nią w grupie - szepnęłam, podchodząc do blondynki, która zerkała oniemiała na brunetkę. Przed chwilą odbyły krótką rozmowę, więc wcale nie dziwiłam się jej wrogiemu spojrzeniu.
- Jak w tak małej i młodej osóbce może być tyle agresji? -  zdziwiła się, cały czas patrząc na szesnastolatkę i jej konia.
- Podobno w niskich osobach zawsze jest najwięcej złości - prychnęłam i przeszłam na środek budynku. - Dobra, wsiadać na konie i zaczynamy, nie ma co czekać! - krzyknęłam, dzięki czemu sześć osób natychmiast wykonało polecenie, a siódma, Laura, która przyjechała po południu ze szpitala, usiadła na krześle obok mnie. Po kilku minutach stępa kazałam grupie zakłusować, wydając im w międzyczasie polecenia, gdzie, co, kiedy zrobić. Po wykręceniu ośmiu wolt, czterokrotnym przejeździe przez drągi i dwukrotnym cavaletti, pozwoliłam im przejść do galopu, prosząc, aby Aneta i Magda zjechały na chwilę do środka. Trzy osoby zagalopowały tuż za Sylwią, jadącą na czele.
- Daria, zwolnij, to nie są wyścigi, jeździsz w zastępie, albo w ogóle - powiedziałam, kiedy nastolatka zaczęła wyprzedzać Oskara.
- To niech się ruszy do przodu,  a nie czeka na Bóg wie co. Wento nie lubi trzymać się z tyłu - przewróciła oczami i wzruszyła ramionami.
- No, to trzeba go tego nauczyć. U Gosi może jeździsz pierwsza, może pozwala ci pędzić jak na wyścigach, ale u mnie jest inaczej, więc zbierz wodze, usiądź ładnie w siodle i zwolnij łaskawie - uśmiechnęłam się sztucznie, przez co nastolatka skrzywiła się lekko i wykonała polecenia. Po dwóch pełnych okrążeniach kazałam najechać na pierwszą przeszkodę. Wszyscy pokonali ją bezbłędnie, podobnie zresztą, jak cztery kolejne. Patrząc na to z boku, uznałam, że to niezwykle monotonne.
- Dobra, wjeżdżać do środka, Aneta, Magda, na ścianę i galopować, idę po Melodię, pojedziemy w teren - westchnęłam i od razu skierowałam się na korytarz.

W lesie nie było już nawet śladu śniegu, jedyne, co dało się zobaczyć, to słońce prześwitujące pomiędzy gałęziami. W powietrzu dało się wyczuć wyraźny zapach zbliżającej się wiosny. Zagalopowałam, po czym wszyscy ruszyli za mną. Sceneria była niemal bajkowa, w koronach dało się słyszeć pojedyncze ćwierkanie jakiegoś ptaka. Rozejrzałam się wokół, wszędzie pnie, szkoda tylko, że pionowe, nie było przez co skakać. Westchnęłam ciężko i wyciągnęłam chód. Słyszałam za sobą tętent kopyt, więc nie miałam po co zwalniać. Po chwili usłyszałam cienki pisk. Odwróciłam się, kiedy Kemir opadł na ziemię po baranku. Aneta utrzymała się w siodle, ale inni nagle zwolnili, wszystko zwolniło. Usłyszałam, że ktoś mnie woła, ale było za późno. Melodia staranowała pień, który skutecznie podciął jej nogi, a ja zrobiłam kilka salt w powietrzu i głucho upadłam na plecy. Ostatnia myśl, która do mnie dotarła? Kuźwa, znowu to samo?
****************************************************************************************
Jest chujowo, czekam na lincz. Masz katar? Grypa rozkłada? Głowa boli? Nie, Febrisan wbrew zapewnieniom nie pomoże, jeszcze mi przez niego oczy łzawią, dzięki. Angina mnie w gardło boli, nic mi się nie chce, rozdział beznadziejny... Jezu, mogłam ją zabić, miałabym z tym wszystkim spokój ;-; Także ten, nie przedłużając, do usłyszenia.