Rozdział 16.

Zagalopowałam z miejsca, ustawiając się naprzeciw przeszkody. Gdy byłam wystarczająco blisko zrobiłam pół siad, a Tabun przeleciał nad przeszkodą. Był w wyśmienitej formie. Nie zapomniał niczego z treningów w Ameryce,  pod wpływem skutecznych maści, płynów i innych suplementów, rana zabliźniła się i koń zachowywał się tak, jakby nigdy, nic mu się nie działo. Skakał jak marzenie. Z galopu płynnie przeszedł w kłus i na Tabunie, jak to na nim zwykle jest, po dwóch sekundach obijałam tyłkiem o siodło. Szybko zaczęłam anglezować, po czym znów usiadłam w siodle i zwolniłam do stępa. Ogier posłusznie wykonywał każde polecenie. Był wyczulony na wszystko. Łydki, dosiad, wodze, reagował na każdy, nawet najmniejszy ruch. Ze względu na fakt, że miała to być jazda próbna, nie chciałam go przemęczać. Ściągnęłam siodło, przewiesiłam przez ogrodzenie, rozkięłznałam go, a ogłowie powiesiłam na słupku, po czym wskoczyłam z powrotem na grzbiet, chwyciłam pasmo grzywy i ruszyłam kłusem. Jak dobrze, że na oklep podskakuję trochę mniej niż z siodłem. Przesunęłam łydkę w tył i popędziłam konia do galopu. Wykonał polecenie pewnie, wydłużył krok i zgiął szyję w łuk. Rozłożyłam ręce i kierowałam go samym dosiadem. Nie ma to jak natural. Po jakimś czasie zeskoczyłam z powrotem na ziemię i odprowadziłam Tabuna do boksu. Nadal jeszcze byliśmy w klinice, ale bilety lotnicze zarezerwowane były na następny dzień. Pozostało jeszcze spakować swoje rzeczy i cierpliwie czekać na godzinę odlotu. Podczas kiedy ja wkładałam ostatnie ubrania do torby, do pokoju weszła Amy i wskoczyła na łóżko.
- Pamiętasz podstawówkę? - zapytała, kładąc nogi na poduszce.
- Mniej więcej - odparłam i wyrwałam zagłówek spod jej stóp.
- A naszą wychowawczynie?
- Tym bardziej. Trudno zapomnieć taką heterę.
- No więc odwiedziliśmy ją ostatnio razem z Will'em. Pytała się o ciebie.
- O mnie? - zdziwiłam się.
- No o ciebie. Próbowała nas wypytać co się z tobą dzieje, jak się czujesz, co tam w nowej szkole i takie tam bzdury. Może skoro już tu jesteś, to byś ją odwiedziła?
- Nie ma to jak wizyta w polskiej szkole w środku Anglii. Warto było emigrować?
- Oj tam znowu emigrować. Nie moja wina, że szóstka wspaniałych przyjaciół i małżonków wymyśliła sobie nagle wyjazd do Wielkiej Brytanii - stwierdziła, przewracając oczami. Wbrew pozorom nie chodziło tu o naszych rodziców, a o dziadków. Moich, Amy i Will'a, którzy przenieśli się z Polski aż tutaj.
- Niech ci będzie. Tylko musimy to zrobić dzisiaj - powiedziałam, a dziewczyna wyciągnęła z kieszeni dwa bilety autobusowe.
- Przygotowałam się.

***

Weszliśmy w trójkę do ogromnego budynku, którego korytarze zdawały się nie mieć końca. Wszędzie pełno było rozwrzeszczanych dzieci, a nauczyciele bezsilnie próbowali je opanować. Podstawówka jak podstawówka. Amy zapukała do sali numer dwadzieścia. Zza drzwi dobiegło nas ciche "proszę". Dziewczyna nacisnęła na klamkę i gestem ręki zaprosiła nas do środka. Czarnowłosa nauczycielka zerkała po kolei na każde z nas, a jej wzrok, zamglony przez grube szkła okularów zatrzymał się na mnie. Will i Amy popatrzyli po sobie.

- Proszę pani, pamięta nas...? - nie zdążył dokończyć Will, gdy miss Leight uciszyła go spojrzeniem.

- Drogi chłopcze, czy myślisz, że zapomniałabym kogokolwiek z mojej pierwszej klasy? Czekam na odpowiedź - dodała po chwili ciszy. - Raczej muszę pamiętać felerny dzień kiedy przyjechaliście pod szkołę na koniach. Lepiej idźcie przeprosić woźnego. Twierdzi, że po tylu latach nadal na w nozdrzach zapach końskiego łajna.

- Jak miło panią znowu widzieć - stwierdziłam z uśmiechem.

- Emily? To ty? Czemu przyszłaś tu z tymi ludźmi?

- Nie Emily. Weronika - poprawiłam nauczycielkę, która odsunęła się o krok.

- Ach tak. Veronica - powtórzyła z wyraźnym brytyjskim akcentem. - Mogłam się od razu domyślić. No dobrze, dziecko drogie gdzieś ty się podziewała?

- Na początku przeprowadziłam się na przedmieścia Londynu, potem zmarli rodzice, więc mieszkałam u babci, później ona uznała, że nie może się mną już zajmować, a ja przeprowadziłam się do Polski.

- Mieszkałaś w Polsce? I co? Miło jest wrócić do korzeni, prawda?

- Szczerze powiedziawszy, mieszkam na wsi, która zawsze była dla mnie lepsza niż miasto. Jak dla mnie, tamto miejsce jest idealne.

- Idealne? Konie - podsumowała, po czym zdjęła okulary i przetarła je ściereczką. Zaskakujące jak bardzo zmniejszyły się jej oczy. - Czyli rozumiem, że dobrze sobie radzisz. Co w takim razie skłoniło cię, żeby tu przyjeżdżać?

- No właśnie...

- Nie kończ. Wiem co byś powiedziała. No nic. Uciekajcie, bo zaraz mam lekcje. Miło mi, że wpadliście, do widzenia.

Pożegnaliśmy się z nauczycielką i gęsiego ruszyliśmy do wyjścia, przeciskając się przez tłum trzecioklasistów.

******************************************************************************************************

Notka opóźniona o cały jeden dzień, ale ważne, że w ogóle jest :) Nie wiem w sumie co miała znaczyć druga część, bo jak dla mnie była beznadziejna xD Nie mam dzisiaj za dużo czasu, ani siły, więc powoli będę się żegnać. Jak miło, że Bez Imienna i Norka pamiętają chociaż o tym, że prowadzą bloga -_- Do zobaczenia, mam nadzieję, że niedługo...^^

PS Znalazłam nową stajnię! ^.^