Rozdział 4.

Droga do stadniny ciągnęła się w nieskończoność, za sprawą niemiłosiernie nierównej drogi. Co chwilę uderzałam głową w sufit, łokciem w drzwi, a kolanem w kokpit. Rany boskie, do takich właśnie miejsc należałoby dostarczyć asfalt, pomyślałam, kiedy po raz enty usłyszałam chrzęst w kole. Na szczęście odcinek nie był szczególnie długi, więc już po kilku minutach wjechaliśmy na żwirowy podjazd. Uśmiechnęłam się na widok Oli. Wysiedliśmy z samochodu, a chłopak natychmiast objął mnie ramieniem. Nie miałam pojęcia, dlaczego tak nagle coś go naszło, ale przyznam szczerze - brakowało mi tego. W końcu, oprócz niego nie miałam zbyt wiele wsparcia. Zerknęłam na niego z ukosa.
- No co? Chyba mam do tego prawo? - zaśmiał się, a ja tylko chwyciłam go za rękę. Pogoda była lepsza, niż przypuszczałam. Bynajmniej nie padało, a po poranku tylko tego można było się spodziewać. Może i było nieco duszno, a w powietrzu nadal wisiała burza, ale pomimo wszystko na pewno nie miała zamiaru rozpocząć się w najbliższych godzinach, dzięki czemu mieliśmy spore pole do popisu, jeśli o poszukiwania chodzi. Skierowaliśmy się w stronę dziewczyny stojącej przy ogrodzeniu. Blondynka nie zwróciła na nas najmniejszej uwagi, zapatrzona na swoje konie, które właśnie odbywały trening. Dopiero chrzęst naszych kroków wyrwał ją z zamyślenia.
- Miło, że tak szybko przyjechaliście - powiedziała, podając rękę obojgu z nas. - Obszar nie jest duży, lasy w większości są ogrodzone, więc znalezienie koni to kwestia paru godzin.
Kiwnęliśmy głowami, a Ola rozłożyła niewielką mapę, długopisem zaznaczając na niej poszczególne punkty. Rzeczywiście, terenu nie było dużo, kilka hektarów, no, może kilkanaście.
- W parę osób powinniśmy dać sobie radę do wieczora - zauważyłam, po czym przeniosłam wzrok na stajnię. - Możemy wziąć twoje konie?
- Pewnie, jedziemy na tych z rekreacji. To znaczy ja i wy dwoje, reszta ekipy to prywaciarze - puściła oczko, po czym zapinając bluzę pod szyję, ruszyła przodem przez korytarz budynku głównego. Skrzydło z lewej i byliśmy na miejscu.
- Bierzcie Luksemburga i Andeę - palcami wskazała w dwie strony. Rozejrzałam się wokół, a moją uwagę przykuł srokaty wałach.
- Czy mi się zdaje, czy ten koń był u nas na hubertusie? - zapytałam Tymona, jednak zanim zdążył odpowiedzieć, na moje ramię opadł czyjś łokieć.
- Spostrzegawcza jesteś - rondo kapelusza przysłoniła mi twarz chłopaka, jednak już po głosie mogłam poznać, kto owala się na mnie całym swoim ciężarem.
- Michałku, jeśli byłbyś łaskaw zabrać swoją szanowną rękę z mojej, wyraziłabym dozgonną wdzięczność - stwierdziłam, odpychając go od siebie.
- Bardzo miłe powitanie - wydął dziwnie wargi, co w jego przekonaniu miało chyba oznaczać urazę. W sumie, prawie go nie znałam, więc co go naszło na taki entuzjazm? Bez słowa wyminęłam blondyna i wraz z Tymonem udałam się do siodlarni po sprzęt wskazanych przez właścicielkę koni. Podpisane zarówno skrzynki ze szczotkami, jak i rząd umieściliśmy w pobliżu boksów i wykonaliśmy wszystkie potrzebne czynności.
Gotowe wierzchowce wyprowadziliśmy przed stajnię, napotykając przed sobą ścianę ustawionych w równym rządku jeźdźców. Zerknęliśmy po sobie z Tymonem i bez zastanowienia zajęliśmy miejsca obok nich, mierząc się przy okazji z dziesiątką nieprzychylnych spojrzeń.
- Gdybym wiedziała, że to "teren dla bogaczy" wzięłabym strój na zawody - mruknęłam, patrząc kolejno po nowiutkim sprzęcie wszystkich zebranych, po czym przenosząc wzrok na zniszczony kask, w którym przyszło mi jechać. Po chwili oczekiwania na podjeździe pojawiła się również Ola, zapinając ostatnie rzemyki w ogłowiu.
- Ruszamy trójkami. Jest nas piętnaście, więc wyjdzie idealnie. - dziewczyna zaczęła po kolei wyliczać, kto z kim jedzie, więc grzecznie czekaliśmy na swoją kolej, a ja w głębi duszy modliłam się, aby nie znaleźć się w jednej grupie z denerwującym kowbojem. - Michał z Anką i Kamilem, ja z Weroniką i Tymonem.
Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc podkówkę na twarzy blondyna. Wszyscy na raz wsiedli na konie, więc zrobiliśmy to samo, po czym ruszyliśmy stępem za Olą.

Cztery godziny i po sprawie. Uporaliśmy się w miarę szybko, doprowadziliśmy do stajni sześć koni, więc swobodnie mogliśmy czuć się zadowoleni z siebie. Kiedy wreszcie Ola dostała telefon, że odłowili ostatniego z podopiecznych, mogliśmy sobie pozwolić na końcowy galop po jednym ze wzniesień. Dojechaliśmy jako jedni z ostatnich i zarówno najbardziej umorusanych jeźdźców.
- Może zostaniecie na ognisku? - zapytała, kiedy zaczęliśmy się zbierać koło siedemnastej.
- Mamy sporo pracy u nas, zbliżają się zawody, a jak na razie mieliśmy jeden porządny trening - zaśmiał się, wywołując równocześnie uśmiech na mojej twarzy. Pomachaliśmy reszcie, wsiadając do pick-up'a, a gdy tylko straciliśmy ich z zasięgu wzroku moja głowa automatycznie opadła na szybę.
- Nie cierpię takiego towarzystwa - westchnęłam, zamykając oczy.
- Bogate snobki - podsumował chłopak z lekkim prychnięciem. Kąciki moich ust mimowolnie uniosły się nieco do góry. Podróż do domu nie obyła się oczywiście bez wertepów, ale przez spokojne tempo była o wiele przyjemniejsza niż ta wcześniejsza. Tymon zatrzymał się pod stajnią. Wysiedliśmy z samochodu i ruszyliśmy w stronę paszarni.
- Masz jakieś plany na weekend? - zapytał, przerywając towarzyszącą nam ciszę. Podniosłam wzrok znad miarek i wbiłam w chłopaka.
- Nie, a coś proponujesz? Z jakiej to okazji? - prychnęłam, znów absorbując się rozdzielaniem porcji.
- Dwudzieste pierwsze urodziny twojego chłopaka - odparł, przez co pojemnik znalazł się w worku z paszą. Chłopak zaśmiał się pod nosem, podchodząc do mnie i obejmując mnie w pasie. - Wiedziałem, że zapomnisz - szepnął, po czym nachylił się, aby mnie pocałować. Przerwało mu niestety głośne chrząknięcie od strony drzwi.
- Jeśli mogę przeszkodzić, chciałam zakomunikować, że wróciliśmy - Aśka wywróciła oczami, kierując się z naręczem sprzętu do siodlarni. Spojrzałam na Tymona, przepraszając wzrokiem.
- Bardzo chętnie gdzieś wyjdę - wyszczerzyłam zęby, chwytając z powrotem za miarkę i ponownie napełniając ją owsem.

***********************************************************************************
BUM SZAKA LAKA! Pierwszy raz od kwietnia tak świetnie mi się pisało XD Może tego nie widać, bo styl mi się jednak w ciul pogorszył, ale naprawdę jestem z tego rozdziału dumna c: W ogóle jakoś mi się humor od razu poprawił i... no. Jezu, jak się cieszę. No, ale teraz inna kwestia, bowiem, od kiedy Tymon ma urodziny w środku lipca? Nie mam pojęcia, jakoś mnie naszło i ma, o :P Kwestia druga, nie mam pojęcia, jaki kolor włosów miała Ola, Michał i nie wiem, czy jego koń był srokaty, nie wiem nawet, czy był wałachem XD Nie chciało mi się tego szukać po prostu i tyle. Daaalej, od kiedy Weronika gdzieś się z Tymkiem umawia... To przyszło mi do głowy, kiedy mój brat miał kaca po weselu, ale nie wnikajmy w szczegóły. Poza tym za dużo się u mnie nie zmieniło, ciągle nie jeżdżę, ale przynajmniej mi się pisze znowu całkiem nieźle :D No i ostatnia wiadomość dnia... Albo w sumie, kij z wiadomością, będzie pytanie. Czy ktoś może wie, co będzie 29 września? ^^ Tak, kieruję to do dwóch komentatorów, którzy dzielnie przy mnie trwają, dziękuję, dobranoc :*

♥ WE'LL BE GLOWING IN THE DARK ♥

PS Przepraszam, że nie opisałam terenu, nie  miałam na to ochoty :/