Rozdział 14. + Nikki, coś Ty zrobiła, do cholery? ;-;

- Aneta, Magda! - zawołałam za nimi, kiedy zauważyłam je w stajni. Miałam im przekazać, że w teren absolutnie nie pojadą. Nie mają nawet połowy wymaganych umiejętności, a dosiadająca hucuła zleciałaby pewnie na pierwszym zakręcie. - Załatwiłam wam dzisiaj jazdę ujeżdżeniową z Karoliną, na poprawę dosiadu. Idźcie na dużą ujeżdżalnie, pewnie już tam czeka.
- A nie mieliśmy jechać w teren? - zapytała Aneta, patrząc na mnie spode łba.
- Pogadamy, jak poprawicie dosiad, tyle - powiedziałam, więc, co prawda niechętnie, wykonały polecenie i skierowały się na halę. Ja z kolei poszłam na podwórze, aby sprawdzić, czy wszyscy już są.
- Gotowi? - zapytałam, patrząc na nich po kolei.
- My tak, konie nie - zauważyła Amy, podchodząc bliżej. Sylwia zmierzyła ją spojrzeniem, nie zdziwiłam się, nieznana osoba nagle zastępuje dwie inne z grupy.
- No to do stajni, czyścić i siodłać - odparłam krótko, również zmierzając do siodlarni.
- Wera, rzeczy karego są jeszcze w przyczepie - Will zatrzymał mnie wpół kroku.
- Po coś ty kupował tego konia, nie rozumiem - westchnęłam i udałam się z nim w stronę parkingu.
- Dobra okazja się trafiła, to skorzystałem. Jakiś koleś z Polski chciał koniecznie sprzedać konia za półdarmo do rzeźnika, zaoferowałem, że kupię go za tyle samo i się zgodził - prychnął, wzruszając ramionami. Wyciągnęliśmy pakę, po czym zaciągnęliśmy na miejsce.
- Czemu ten cholerny kufer nie ma kółek? - zapytałam, kiedy stawialiśmy to pod boksem. - Ten koń w ogóle skacze? - zapytałam, patrząc na konia, który wyjątkowo wydawał mi się znajomy.
- Jeździł w pod rollkurem, ale go nawróciłem, do metra daje radę - stwierdził i poklepał go po szyi.
- Dobra, przygotuj go, ja idę po Tabuna.
Weszłam do siodlarni, zgarnęłam cały sprzęt z szafki i ruszyłam do boksu ogiera. Otworzyłam zasuwę i zabrałam się za czyszczenie.

- Z galopu przez rów i do kłusa! - krzyknęłam na tyle głośno, żeby wszyscy usłyszeli. Zrobiłam półsiad, a Tabun, który już dość długo nie skakał, dosłownie rzucił się do skoku. Wylądowaliśmy jakiś metr dalej, po czym ściągnęłam wodze i usiadłam głębiej w siodle, aby go zatrzymać. Patrzyłam, jak pięć koni po kolei leci nad przeszkodą. Karus Willa podnosił nogi wyjątkowo wysoko, przez co chłopak prawie wypadł z siodła. Pomimo wszystko poprawił dosiad i pojechał dalej. Śledziłam go wzrokiem, dopóki nie zwolnił, a gdy się odwróciłam Amy leżała w rowie. Popędziłam Tabuna i niemal od razu zauważyłam czerwoną plamę na jej niebieskiej kurtce. Zaklęła głośno i stanęła na nogach, podtrzymując jedną rękę drugą. Zeskoczyłam na ziemię i podbiegłam do niej.
- Coś ty zrobiła? - zapytałam spanikowana, podwijając jej rękaw. na widok takiej ilości krwi natychmiast odsunęłam się kilka kroków w tył.
- Melodia strzeliła z zadu, a ja chyba nabiłam się na kamień - powiedziała w miarę spokojnie, jak na fakt, że płakała, a pół ręki było rozcięte.
- Zadzwonić po karetkę? - spytał Tymek, a dziewczyna zaśmiała się przez łzy.
- Raczej nie jest aż tak źle - westchnęła, przyciskając rękę do rany.
- Wykrwawisz się - zauważyła Sylwia, ach, jaka ona spostrzegawcza.
- Bez przesady - mruknęła Amy w odpowiedzi, uśmiechając się pod nosem.
- A ty dokąd? - zapytałam, stając przed Elvisem. Najwyraźniej Sylwia nie pojmowała powagi sytuacji i wolała od razu uciec, a co.
- Mam tutaj tak siedzieć i czekać na boskie zmiłowanie? Albo aż przestanie krwawić? - prychnęła, wzruszając lekko ramionami. "Boże, kto wychował to dziecko?", pomyślałam, wypuszczając powietrze.
- Jesteś tu pod naszą opieką i jeśli coś ci się stanie, ja ponoszę za to odpowiedzialność, więc nie pozwalam ci nigdzie jechać. Czy to jasne? - Sama byłam zaskoczona tym co mówiłam. Poczułam się jak jej matka.
- Nie. A jeśli jest mi zimno, albo jestem zmęczona, lub głodna? - "To trzeba było przyjść na obiad" - Muszę czekać, bo wy macie taki kaprys? To chyba moje wakacje.
- I chyba jesteś na obozie i masz się mnie słuchać - warknęłam, puszczając wodze konia.
- Dziewczyna starsza ode mnie trzy lata, nie będzie mi mówić, co mam robić - stwierdziła i zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, ona prawie mnie rozjechała. Stałam jak słup soli, patrząc jak odjeżdża.
- Wyręczycie mnie i pojedziecie za nią do stajni? Byłabym bardzo wdzięczna - zwróciłam się do całej grupy, podchodząc do Amy. - Żyjesz jeszcze?
- Czyżbyś miała nadzieję, że jest inaczej? - prychnęła, kręcąc głową. - Jest lepiej, przestaje krwawić.
- Wsiądziesz na konia? - zapytałam, łapiąc wodze Melodii.
- Myślę, że tak - odparła, a ja pomogłam jej usiąść w siodle. Sama wskoczyłam na Tabuna i stępem skierowałyśmy się do stajni.
***********************************************************************************************
CZY JA WAS MAM DO CHOLERY ZABIĆ?!
Jeżeli Nikki jeszcze kiedyś opublikuje to, co ja napisałam na GG, to ja jej kurde usunę admina i jeszcze nagłówek na jej blogu spierdolę, bo w końcu moja robota, to mogę i zepsuć :3 Dziękuję również za przymus zmieniania połowy rozdziału. Nie podoba mi się, ale ok.
LUDZIE! To nie moja wina, że nie mam pomysłów :< Serio, wypaliłam się :c Jak chcecie, możecie mi wysyłać pomysły na koniowata31@gmail.com albo na GG 44801083. Jak ja mam Waszym zdaniem dojść do 7 tomów, skoro nawet tego nie mam siły kończyć? :/ A tak poza tym... 26,000 wejść... W tym spamie chyba sami nie zauważyliście co robicie xd W każdym razie zdradzę Wam pewną tajemnicę... A nawet dwie :3
1. Nie mogę skończyć tego opowiadania ;-; Nie chodzi o to, że Wy mi nie pozwalacie, po prostu nie wyobrażam sobie życia bez niego i moich bohaterów...
2. Pierwszy raz czuję się doceniona xd 31 komentarzy... TO CHYBA NIE MAŁO, CO? XD
O no i jeszcze jedno... 30 OBSERWATORÓW!!! WOW! JEZU!

Popłakałam się :'D I JA MIAŁABYM WAS KUŹWA ZOSTAWIĆ? :*